در هر کار خاص، با توجه به تجربه و تعهد افراد، می‌توان آنان را در یکی از چهار سطح پیشرفت قرار داد. وظیفه شما به عنوان یک مدیر، شناسایی و درک آن سطوح مختلف و هماهنگ‌کردن سطح هدایت خود با آن و پشتیبانی بر طبق آن است. در این‌جا مروری کوتاه خواهیم داشت:

پیشرفت سطح اول: مبتدی مشتاق/ سبک مدیریت مناسب: هدایت
مبتدی مشتاق برای آغاز کار اشتیاق دارد؛ حتی اگر تخصص ثابت شده‌ای نداشته باشند. برای این کار، صرف‌نظر از تصدی کارمند، مدیر باید دستورات خاصی در مورد اهداف ارائه دهد و چگونگی آن را نشان دهد و بگوید و عملکرد فرد را از نزدیک کنترل کند تا بتواند بازخورد مکرر در مورد نتایج کار داشته باشد.

 
پیشرفت سطح دوم: آموزنده بیدار شده از خواب و خیال/ سبک مدیریت مناسب: تعلیم دادن
این سطح پیشرفت اغلب زمانی است که کارمندی در یک کار موفق نبوده است. مدیر باید انجام هدف یا کار را هدایت کند اما چراها را توضیح دهد، پیشنهادات وسوسه‌انگیز بدهد و شرکت در تصمیم‌گیری‌ها را مورد تشویق قرار دهد.

 
سطح پیشرفت سوم: مجری قادر اما محتاط/ سبک مدیریت مناسب: پشتیبانی
وقتی که شخص مهارت خود را در کاری نشان داد، مدیر و فرد با هم تصمیم می‌گیرند. نقش مدیر، تسهیل، گوش‌دادن، تشویق و پشتیبانی‌ست.

 
پیشرفت سطح چهارم: محصول متکی به خود/ سبک مدیریت مناسب: محول‌کردن وظیفه
وقتی که شخصی در کاری مهارت می‌یابد، مدیر به آن فرد اجازه می‌دهد تا در مورد چه، چگونه و چه وقت تصمیم بگیرد. نقش مدیر ارزش نهادن بر همکاری‌های فرد و پشتیبانی از رشد اوست.
بسیار آسان است که افراد را در قالب مبتدی، متوسط یا کهنه‌کار در تمامی کارها قرار دهیم، با این وجود شاید تجربه به ما ثابت کرده باشد که ما نیز در کار خودمان در سطوح مختلفی از صلاحیت یا تعهد قرار داریم. حتی مدیران دوره‌ای هم ممکن است در این رویکرد قلم موی درشت گرفتار شوند. دقایق بیشتری را با کارمندان خود بگذرانید تا سطح پیشرفت آنان را در هر یک وظایف مربوط به هدف‌شان تشخیص دهید. کمی زمان بیشتر باعث بالا رفتن سود سهام می‌شود و صرفه جویی در وقت طی مسیر را میسر می‌سازد.

منبع:یادداشت کن بلانچارد