ماجرای نامه نویسی من به خاله و پسر خاله ام در آبادان .

کلاس چهارم دبستان بودم . زمان نامه نگاری و تلگراف بود . اغلب نامه ها پدرم بلند بلند می خواند و ما گوش می گرفتیم . من هم خیلی کیف نوشتن نامه داشتم . دلم می خواست بهانه ای دست بده تا دست به قلم بشوم . از بس که جمله های تکراری شنیده بودم ...همه را حفظ شده بودم .

همه ی این نامه برای بکار بردن یک کلمه ای بود که مدتها شنیده بودم ....ولی معنی اش را نمی دانستم . بنظرم خیلی قلمه سلمبه بود . با نزدیک شدن و رسیدن فصل بهار ....و کارت تبریک و عید مبارکی فرصت خوبی بود که من نامه ام را در نامه های پدر بگذارم و به مقصد آبادان برای خاله و پسر خاله ام بفرستم .

بلاخره فرصتی پیدا شد و دست به قلم شدم . چون اولین نامه ام بود ، دلم نمی خواست همه آنرا بخوانند . خجالت می کشیدم که ایرادی داشته باشد....حتی برادر بزرگترم هم که همه ی اسرار زندگیم را با او در میان میگذاشتم از خواندن نامه ام محروم کردم .

ولی وسوسه ی به رخ کشیدن شاهکار و دست به قلم شدنم باعث شد تا برای برادر بزرگترم بخوانم . نامه را چنین آغاز کرده بودم .
خدمت خاله و پسر خاله عزیز و مهربانم . پس از عرض سلام و سلامتی شما از خداوند باری تعالی میخواهیم تا هر چه زودتر دیدارها تازه گردد ....اینجا هم ملالی نیست جز دوری شماها ......که ان هم امیدواریم بزودی زود میسر گردد...پسر خاله و خاله ی مهربان تسلیت عرض نموده و امیدوارم در عید سعید باستانی خوب و خوش و سلامت....به همین جا که رسیدم برادرم گفت : چرا تسلیت ؟ ...گفتم مگه تسلیت چه معنی میده ؟ گفت آدمها موقع مرگ و میر به هم دیگه میگن .....زیاد به حرفش اهمیت ندادم ....گفتم شاید حسودیش شده که این کلمه قلمبه سلمبه را بکار برده ام .....

نامه های نوشته شده در طاقچه گذاشته بود . قبل از اینکه پدرم نامه ها را در پاکت بگذارد و سر ان را ببندد.....نامه من را بلند بلند برای دیگران خواند ....من در دلم قند اب می کردم ...می گفتم همین الان است که پدر بنای به به و چه چه می گذارد . تعریف و تمجیدم می کند . یرادران بزرگتر و کوچکتر همراه خواهر و مادرم سراسر به نامه من گوش می گرفتند . در دلم برای برادرم غلامرضا که فکر می کردم به حسادت ایرادم گرفته ...دل می سوزاندم .....در عالم خوش و شادابی بودم که ناگهان همه چیز بر سرم آوار شد .... پدرم تا به کلمه « تسلیت » رسید منفجر شد و گفت چرا تسلیت ؟ با غرغر پدر و ملامت دیگران و حتی مادرم... من یک پا داشتم دو پا قرض کردم و فرار را بر قرار ترجیح دادم .....بعد ها که اب از اسیاب افتاد ......بار ها پدرم گفت : خدا را شکر که نامه را خواندیم ....وگرنه آنها فکر می کردند برای خاله اشان اتفاقی افتاده.....و با ایل و تبار از آبادان به اینجا می امدند ......

من بعد از این ماجرا ....بیشترین ناراحتیم برادرم غلامرضا بود...که دائم به رخم بکشه و بگوید ......کلمه ای که بلد نیستی ننویس ....هی سر به سرم بگذاره و ملامتم کنه ....اما بر عکس همه ی این فکرها ....حرفی که او در ان سن و سالها زد با عث شد تا من با نوشتن قهر نکنم و قلم را هیچگاه زمین نگذارم : این حرف او من را رشد داد : او گفت : آدم تا اشتباه نکنه چیزی یاد نمی گیره .