فرمانده دستو ترک ناو راصادر کرد و ازاین به بعد هرکس باید به فکر نجات خود می بود اما برای دریادلان سهند این گونه نجات نه تنها مفهومی نداشت بلکه اقدامی خود پسندانه و دور از تمامی ارزشهایی بود که به ان معتقد بودند.هر کس قبل از انکه به فکر نجات خود باشد در فکر نجات برادرش بود.مهناوی جوان سهند نیز همین طور عمل کرد.اوایثارگرانه به دنبال نجات مجروحان بر امد قایق نجات را به اب انداخت وتعدادی را از پنجه ی مرگ نجات بخشید اما به این نیز بسنده نکرد و در اخرین لحظات جلیقه نجاتش را به تن یکی از همرزمان خود پوشاند و او را به اب انداخت.
سهند همچنان در اتش می سوخت و رگبار انتقام دشمن را بر تن می خرید و پیکر مقاوم و استوارش خسته از ساعتها مبارزه در دریای ارامش فرو میرفت.سهند برای اخرین بار چشمهای نجیبش را که سالها نخوابیده و در حراست از ابهای گرم خلیج فارس بیداری کشیده بود به سوی سواحل وطن دوخت و راضی شد تا با رفتن خویش خالق حماسه ای جاودانه باشد.
حسن نیز مرکب خویش راتنها نگذاشت و پا به پای دیگر حماسه سازان به دیار ابدیت شتافت.او فرزندی از خطه ی زابل بود در سال 1344به دنیا امده بود وبا ورود خویش به نیروی دریایی در سال1362باعث شد تا سرنوشتش رادر روز 29فروردین 1367به طریق شهادت رقم زنند
