یادداشت فوتبال اروپا: جوانگرایی خوب! جوانگرایی بد! جوانگرایی چی؟

جوانگرایی خوب!

لیونل مسی با دریافت توپ طلای این فصل اروپا به سمبل جوانگرایی در فوتبال تبدیل شد البته قبل از وی نیز بازیکنانی با سن وسال کم به این افتخار دست پیدا کرده بودند که کریستیانو رونالدو از این دست بازیکنان بوده است اما آن چیزی که بیشتر اهمیت دارد، آمدن مسی از آکادمی فوتبال تیمی است که در بازار نقل و انتقالات هزینه گزافی برای بدست آوردن زلاتان ابراهیموویچ 28 ساله پرداخت کرده و در پرداخت پول های سنگین به بازیکنان، کم از رقیب خود رئال مادرید ندارد

البته این روند چند سالی است که در بارسا کند شده و توجه بیشتر به آکادمی فوتبال باشگاه نسبت به گذشته بیشتر شده است. اگر مسی در این سن و سال افتخار بهترین بازیکن اروپا را بدست آورده باید بدنبال کسی بگردیم که این جوان را در کودکی کشف کرده و مربی که وی را پرورش داده است. باشگاه های فوتبال اروپا پس از چند دوره موفقیت بعضی تیم ها مانند آژاکس امستردام در دهه هفتاد، لیورپول دهه هشتاد و منچستریونایتد دهه نود با این حقیقت روبرو شدند که ارزش نهادن به جوانان اجری بزرگ دارد و آن هم نشاط بازی تیم و همیشه پویا بودن حرکت تیمی است. ضمن اینکه مربیان نیز در برخورد با بازیکنان جوان احساس راحتی بیشتری می کنند و می توانند آسانتر اهداف تاکتیکی خود را به آنان تزریق نمایند زیرا حرف شنوی یک بازیکن جوان از فوتبالیست مسنی که خود مدعی است، بیشتر خواهد بود.

اما برای گرفتن محصول خوب از این زمین استعدادها باید صبر پیشه کرد و با یک برنامه ریزی بلندمدت دست به جوانگرایی زد. تیم هایی مانند آث میلان که چندی است بیشتر به آسایشگاه پیرمردها تبدیل شده یا رئال مادرید که برای رسیدن به قهرمانی کوتاهترین راه را انتخاب می کنند یعنی خرید بازیکنان گرانقیمت، هیچوقت دارای ساختار صبوری نیستند. اینان اگر قهرمان نشوند، هوادارانشان آنها را نخواهند بخشید، پس جوانگرایی را بصورت سریع انجام خواهند داد یعنی جوانان دیگر تیم ها که امتحان پس داده اند را خواهند خرید اما در این بین 2 مشکل بزرگ وجود دارد، اول اینکه اگر بازیکن جوان با روح و فرهنگ تیم جدید سازگاری نیابد هم خود و هم تیم جدیدش زیان خواهند دید. چه بسا بازیکنان جوانی که با تغییر اشتباه تیم خود استعداد عالی شان فدای خطای انتخاب شده است.

دومین مشکل فشار شدیدی است که بدلیل نبود شکیبایی در باشگاه هایی از این دست وجود دارد و انتظارات زیاد باعث افت روحی شدید بازیکن خواهد شد و دست آخر استعدادی که می توانست در بستری مناسب به فوتبالیستی بزرگ تبدیل شود، نابود یا کم فروغ می شود. از این نمونه جوانان در تیم های بزرگ بسیارند و شما خیلی از آنان را می شناسید.

جوانگرایی بد!
در هفته ای که گذشت آرسن ونگر و جوانانش دو شکست سنگین و ناراحت کننده را متحمل شدند. ناراحتی نه بخاطر هواداری از آرسنال بلکه بدلیل اینکه بعنوان یک فوتبالدوست وقتی زحمات یک مربی مانند ونگر را می بینیم که با پوند های چلسی و دلارهای منچسترسیتی نابود می شود، نگران آینده جوانگرایی می شویم.

البته شاید مقصر خود آرسن ونگر باشد که بیش از حد به جوانان تکیه کرده و بار تجربه تیمش پایین است. این همان راهی است که تیمی چون آژاکس درچند سال اخیر پیموده و بیشتر از اینکه به افتخارات اروپایی فکر کند تبدیل به مدرسه عالی فوتبال شده و بازیکن تحویل بازار می دهد. تیم های فرانسوی نیز از همین قاعده پیروی می کنند و مبدل به مدارسی شدند که بازیکنان خردسال و نوجوان را آموزش و پرورش داده و تقدیم تیم های بزرگتر و ثروتمند می کنند.

شاید دلیل عمده عدم قهرمانی تیم های باشگاهی فرانسه در لیگ قهرمانان همین موضوع باشد. درصورتیکه تمام تیم های بزرگ بازیکن فرانسوی دارند یا حداقل بازیکنی که در فرانسه رشد و تربیت یافته در ترکیب خود دارند. اما باشگاه های فرانسوی قبل از به ثمر رسیدن بازیکنان جوان شان، آنها را در تیم دیگری می بینند. شاید از نظر بیزنس فروش جوانان به نفع اینگونه تیمها باشد اما از نظر کسب افتخار خیر.

جوانگرایی چی؟
اما دربین الگوهای جوانگرایی که در فوتبال اروپا می بینیم، منطقی ترین نوع آن را منچستریونایتد انجام می دهد. شیاطین سرخ با سازماندهی مثال زدنی، علاوه بر خرید گاه و بی گاه بازیکنان بزرگ به تربیت نیروی جوان نیز در آکادمی باشگاه می پردازند و از اوایل دهه نود تاکنون چند نسل بازیکن جوان به دنیای فوتبال معرفی کردند. این سنت دیرین در باشگاه یونایتد از زمان سرمت بازبی برپاست. وی پس از جنگ جهانی دوم شروع به بازسازی تیم خود نمود ولی با بداقبالی تعدادی از جوانان آینده دار را در سانحه هوایی مونیخ از دست داد.

بازبی باردگر جوانانی را انتخاب کرد و بالاخره با تیم خود توانست قهرمانی 1968 اروپا را ازآن منچستریونایتد کند. از آن تاریخ به بعد شیاطین سرخ یکی از پایه های تیمی خود را بر روی استفاده از جوانان متمرکز کردند و اززمانی که سرآلکس فرگوسن به این باشگاه آمد این روند پررنگ تر از گذشته شده. معمولا وی در بازی هایی که از اهمیت کمتری برخوردار است یا زمانی که یاران اصلی تیم مصدوم و محرومند از جوانان خود استفاده می کند و به این ترتیب شاهد حضور بازیکنانی هستیم که علی رغم سن وسال کم دارای تجربه بسیاری هستند. درتیم فعلی یونایتد بازیکنانی مانند برادران سیلوا، فدریکو ماکدا و ولبک با 18 سال سن، جانی ایونز، درن گیبسون، دی لائت و اندرسون با 19 سال سن بازیکنانی هستند که می توان کاملا به آنان اعتماد نمود. فراموش نکنیم که این پسران جوان در کنار جوانان قدیمی مانند رایان گیگز، پل اسکولز، وسلی بران، گری نویل و دیگر بازیکنانی که خود حاصل مدرسه فوتبال یونایتد بوده اند کسب تجربه می کنند.

از باشگاه های بزرگ دیگری که الگوی جوانگرایی را نسبتا موفق اجرا می کنند می توان از بارسلونا نام برد. بلوگرانا بازیکنان بزرگی را از آکادمی خود معرفی کرده اند که سرآمد آنها لیونل مسی بهترین بازیکن این فصل اروپاست و بازیکنان دیگری همچون کرکیچ و پیکه نیز می توانند راه بزرگی را بپیمایند. بویژه پیکه که هم در بارسلونا و نیز در یونایتد آموزش دیده است. سسک فابرگاس که هم اکنون کاپیتان آرسنال است، محصول آکادمی بارساست. بنابراین جوانگرایی زیباترین جنبه ورزش فوتبال است به شرط آن که همراه با برنامه ریزی و ادغام با تجربه باشد، درغیر اینصورت الگوی آرسنال و آژاکس امروز را خواهیم داشت که علی رغم لیاقت بازیکنانشان از کسب افتخار باز می مانند یا مانند باشگاه های فرانسوی فقط تولیدکننده خواهند بود و از این راه کسب درآمد خواهند کرد اما خبری از قهرمانی در اروپا نخواهد بود.

بدین ترتیب است که می توان اتفاقات هفته اخیر را در اروپا بیشتر درک کرد: نخست دریافت توپ طلای اروپا توسط لیونل مسی. دوم شکست سنگین آرسنال از چلسی در لیگ برتر انگلستان. سوم شکست رئال مادرید از بارسلونا در لالیگا. چهارم شکست مجددا سنگین آرسنال از منچسترسیتی و پنجم پیروزی منچستریونایتد بر تاتنهام در لیگ کاپ جزیره ... امیرمنصور رنجبرنیا Thank you for your comment!

Please enter your name
Please enter your location
Please share your comment!