شرحی بر ستاره های درخشان سینمای ایران
شرحی بر ستاره های درخشان سینمای ایران
گروه فرهنگ و هنر: در هر قاعده ای استثنا هم وجود دارد. بین ستاره های سینمای ایران هم پیدا می شوند چهره هایی که بعد از یک یا چند دهه فعالیت، هنوز خوش می درخشند، و اگر چند فیلم پیاپی شان هم ناامیدمان کند، باز می شود منتظر حضور پرفروغشان ماند تا غافلگیر شویم.
"هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم" عبدی با 30 سال فعالیت سینمایی و بازی در بیش از 70 فیلم بلند، هنوز پدیده ای استثنایی در سینمای ماست. ققنوسی که هر چند سال یک بار از دل خاکسترهای خودساخته اش برمی آید و با اثری مثل "خوابم می آد" غافلگیرمان می کند.
پولسازترین ستاره حال حاضر سینمای ایران که به قول قدیمی ها اگرچه دیر آمد اما شیر آمد؛ در این حد که شنیده شده یکی از تهیه کننده های سینمای کشور به تازگی در جواب درخواست کارگردانی برای تهیه فیلمش گفته: "سناریوت رو نمی خونم. برو ببینم میتونی عطاران رو برای نقش اول جور کنی، بعد بیا!" عطاران خودش به شدت تشنه نقش های تازه و در آمدن از قالب کمدی مالوف و آشنایش است (تجربه هایی مثل "دهلیز" و "اسب حیوان نجیبی است" این ادعا را تایید می کند)، لیکن معلوم نیست اگر اصرار تهیه کننده ها و کارگردان ها برای استفاده از او در چنین نقش هایی ادامه داشته باشد، آخر عاقبتش روی پرده به کجا بینجامد.
اگر نقش کوتاه و نوجوانانه اش در "دلشدگان" را در نظر نگیریم، 18 سال از اولین بازی سینمایی اش می گذرد و در کارنامه اش کمتر می توان فیلمی یافت که به یک بار دیدن نیرزد. گرچه به شمایل آرامِش و معصومیت در سینمای ما بدل شده اما از تجربه هایی با لحن و فضای متفاوت هم غافل نبوده. دختر لوس و غرغرو و کم اعتماد به نفس "سر به مهر" را که یادتان هست؟
از معدود ستاره های سینمای ما که یک شبه ره صد ساله نرفت و آرام آرام و ذره ذره پله های شهرت و افتخار و اعتبار را طی کرد. شاید همین هم باعث شده قدر این موقعیت را از خیلی ها بیشتر بداند و هنوز خیل مشتاقانش را منتظر بازی خوب و تازه ای از خودش نگه دارد. هر چند در این سال ها، به تئاتر هم در کنار سینما علاقه پیدا کرده و سال گذشته در مقام کارگردان پشت دوربین هم رفت.
14 سال جلوی دوربین های سینمایی با 34 فیلم آمار تقریبا زیادی است، به خصوص که در مرور فهرست فیلم هایش، به اسم های عجیب و ناآشنایی مثل "مردی که گیلاس هایش را خورد" و "قبرستان غیرانتفاعی" هم برمی خوریم (یک بار در پاسخ به این سوال که چرا این فیلم ها را بازی می کند گفت: "من فیلم هایی بازی کردم که این قبرستان غیرانتفاعی جلوش گاد فادِر دوئه!") با اینحال شاید همان پرشور وجودی و عشق تام و تمامش به بازیگری باعث شده با این همه انتخاب های مربوط و نامربوط، هنوز سر حال و جدی در صحنه بماند و غیر از نقش های پر سروصدایی مثل "سعادت آباد" و "جرم"، گاه با بازی شگفت انگیزی مثل "زندگی جای دیگری است" حیرت زده مان کند.
سیمرغ در 18 سالگی می توانست به آفت بزرگ فعالیت سینمایی اش بدل شود اما هوش و دقت در انتخاب های بعدی، نجاتش داد. طی 13 سالی که از فعالیتش می گذرد، تقریبا سالی یک فیلم بیشتر بازی نکرده و سابقه همکاری با کارگردان های شاخصی مثل فرهادی، حقیقی، صدر عاملی، کاهانی و کریم مسیحی را در فهرست کارهایش دارد. ترانه علی دوستی چند باری در نمایش های رحمانیان روی صحنه رفته و تجربه ترجمه داستان هایی از آلیس مونرو را هم دارد؛ هر چند تنها ستاره فهرست ماست که هیچ وقت در سریالی تلویزیونی حاضر نشده است.
