در ادامه معرفی هواپيما هاي ساخت شركت هاي اروپايي به معرفي هواپيمايي از خانواده ميراژ و ان هم ميراژ اف-۱ مي پردازيم.



تکميل همزمان دو هواپيمای داسو يعني ميراژ اف 1 و جگوار منجر به ورود همزمان آن دو در عرصه هواپيماهای شکاری در سال 1974 شد.ابتدا تصور می شد که اين دو رقبای سرسختی برای هم باشند . در اين رقابت که تصور می شد ميراژ اف1 به مراتب کاميابي بيشتری به دست آورد. مشخص شد که درخواست برای هواپيمای دارای انعطاف پذيری عملياتی گسترده تر بيشتر است و اين ويژگی مي توانست به بهترين شکل به وسيله هواپيمايی که در آغاز برای نقش برتری هوايی و ماموريتهای هوا به هوا طراحی شده ،فراهم نمايد (همان گونه که با عرضه جنرال داينامیکس F-16 فالکون به بازار جهانی نيز ثابت شد).
هردو هواپيمای جگوار و ميراژ اف-1دربر گيرنده گوشه هايي از تجربيات برنامه جنگنده ضربتي نوبك (نشت و برخاست كوتاه و عمودي) نيروي هوايي شكست خورده فرانسه بودند که در سالهای پايانی دهه 1950 آغاز شد. میراژIIIV تنها هواپيما نوبك عمود پرواز جهان بود که به سرعت 2ماخ دست يافت. با وجود اين، کمی پيش از ان که اين هواپيما به پرواز در آيد نيروی هوايي فرانسه درباره هزينه بالای اين جنگنده ابراز نگرانی کرد. بنابراين داسو تشويق شد که به بررسی ديگر طرح هاي جايگزين نوبک بپردازد.هدف کلی توليد هواپيمايی با سرعت 2.2ماخ بود که بتوان آن را در ماموریتهای ضربتی هسته ای با شعاع عمل پايين-پايين تا فاصله 550 كيلومتري نيز به کار گرفت و توانايی نشست و برخاست از باندهای 800متری را نيزداشته باشد. كاميابي نسبي مدل ميراژ III يا ميراژ 3 كه از اولين مدل ها ساخت صنايع هوايي فرانسه بود توانست كارخانه فرانسوي را 10 سال پس از جنگ از هيچ به سطح جهاني نزديك كند و مارسل داسو را در موقعيتي استثنايي قرار بدهد. در ماه مارس 1967 فرانسويان به اين نتيجه رسيدند که گزينش جنگنده ای دارای بال هندسه متغير برای جايگزينی ميراژIII پاسخگوی افزايش هزينه بالای آن نيست و به کارگيری طرح بال پسگرای متوسط در هواپيما مناسب تر تشخيص داده شد.
در 18 مه 1967 پيش نمونه ميراژ اف-1 دچار سانحه شد و علت ان را لغزش بال يا اهتزاز (flutter) گزارش شد. اما اين طرح از پيش برگزيده شده بود و قرار داد توليد سه فروند پيش نمونه ( كه دو فروند نمونه اخر مجهز به موتور9K50) در سپتامر همان سال امضا شده بود.
شركت سازنده ادعا كرده است كه سوخت داخلي ميراژ اف-1 براي سه پرواز پنج دقيقه اي در ارتفاع متوسط و با سرعت 1.5 ماخ در حالت رزم يا پرواز شناسايي در ارتفاع بالا با شعاع عملياتي 315 كيلومتر با سرعت 2.2 ماخ كافي است . اين درحالي است كه با اضافه كردن يك مخزن سوخت مركزي و دو موشك سوپر 530، اين ميراژ مي تواند پرواز هاي گشت هوايي به مدت دو ساعت و 15 دقييه انجام داده و اهدافي را تا ارتفاع 20000 متري پرواز مي كند را مورد هدف قرار دهد.
رادار رهگير سايرانو IV ساخت تامسون CSF از تجهيزات استاندارد F1 هست که در برخی از نمونه ها دارای توانايی نقشه برداری زمينی/دريايی و دوری از عوارض زمين مي باشد. در هواپيمای ويژه حمله زمينی ميراژ F1 A (که تنها ليبی و افريقای جنوبی آن را خريداری کرده اند) رادار مسافت ياب آيدا (AIDAساخت شرکت داسو نصب شده است ) و در F-1EQ5 عراقی رادار AGAVE تامسون CSF جايگزين سايرانو M4 شد. رادار سايرانو M 4 دارای حالت هوا به سطح، يک سامانه حمله- ناوبری اينرسيايی شرکت ساژم، نشان دهنده با لاي سر(HUD) ساخت شرکت تامسون CSF و مسافت ياب ليزری از جمله تجهيزات هواپيمای چند ماموريته F1E (که عراق از این مدل زياد داشت) مي باشند.
لازم به ذکر است نيروی هوايی سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ايران نيز تعدادی از اين هواپيما را در اختيار دارد (كه در برخي منابع تعداد 24 فروند و در برخي ديگر تعداد كمتري را ذكر كرده اند كه اين هواپيما ها در پايگاه شكاري مشهد مستقر هستند) که اين هواپيماها از هواپيماهای به جا مانده عراقی در ايران می باشند.آمادگی رزمی اين هواپيما در ايران ۷۰٪ بر آورد می شود.در زمان جنگ ايران و عراق اين هواپيماها به طور وسيعی مورد استفاده نيروی هوايی عراق بوده اند ولی مرزبانان نيروی هوايی هواپيماهای اف ۱۴ مانع حملات هواپيماهای متخاصم عراقی از جمله ميراژ ها بوده اند.


مشخصات ميراژ اف-1

شركت سازنده: داسو - فرانسه
تعداد خدمه: 1 يا دو نفره بستگي به مدل ان دارد
پيشرانه: يك موتور اسنكما مدل 9K50 جت به همراه پس سوز
طول: 14.94 متر
عرض: 8.4 متر
ارتفاع: 4.5 متر
وزن خالي: 7400 كيلوگرم
حداكثر وزن: 16200 كيلوگرم
ارتفاع پروازي:52000 فوت يا 15600 متر
حداكثر سرعت: 2.2 ماخ 2376 كيلومتر بر ساعت
تسليحات: 2 قبضه توپ 30 ميليمتري مدل DEFA553 ، 2 فروند موشك ماترا مجيك مدل R550 و بمب هاي رها ازاد يا غير هدايت شونده