مغالطه هاي رايج، معبري براي نفوذ دشمن

[علي پارسا]

مغلطه بعدي تحريف معناي کلام امام خميني رحمت الله عليه است تحت اين تعبير:
"جوانان مملکت با اون زحمت خرمشهر را آزاد کردند بعد رهبرشان گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد!" (يعني به آنها بي احترامي کرد)!!!!!!!!!
براي درک شيطنت موجود در تعبير فوق لطفا" نوشته زير را بخوانيد:

بعد از گذشت بيش از بيست روز عمليات طاقت فرسا در گرماي جنوب بالاخره خرمشهر آزاد شده بود، بيش از 5500 نفر از بچه ها فقط در همين چند روز شهيد شده بودند...............
(((راستي ...... شما چند نفر فاميل داريد؟ چند نفر دوست؟ چند نفر همکلاسي و همکار تا کنون داشته ايد؟ چند چهره هنري و سياسي و ورزشي و ... بقال و همسايه و ....مي شناسيد؟ همه را هم جمع کنيد، 5500 نفر مي شوند؟ .... يعني مانند اين است تمام چهره هايي که در طول عمرتان شناخته ايد در عرض بيست روز بميرند...)))) .... بگذريم .....
در آن ايام بچه ها نگران اين بودند که دشمن پاتک کند و دوباره شهر را تصرف کند، لحظات پر مخاطره اي بود، همين افکار ناخودآگاه اضطراب خاصي را در بچه ها القا مي کرد. در آن حال بود که امام فرمود: خرمشهر را خدا آزاد کرد، ......
اين سخن امام در اصل تشريح آيات 22 و 23 سوره حديد بود:
هيچ مصيبتى نه در زمين و نه در نفسهايتان به شما نرسد مگر آنكه پيش از آنكه آن را پديد آوريم در كتابى نوشته شده است اين كار بر خدا آسان است (۲۲)
تا بر آنچه از دست ‏شما رفته اندوهگين نشويد و به سبب آنچه به شما داده است ‏شادمانى نكنيد و خدا هيچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد (۲۳)
آرامش همه را فرا گرفت، مگر نه اين است که ما براي خدا مبارزه مي کنيم؟ مگر نه اين است که اگر خدا بخواهد دوباره شکست خواهيم خورد؟ پس براي چه نگران باشيم؟ نگراني اصلي اين بود که ايمانمان را از دست بدهيم! که البته با حمله نظامي دشمن غير ممکن بود!
و در جاي ديگر امام فرمود: ما ماموريم به انجام تکليف، نه نتيجه.
اين سخن هم در همان راستا بود، ..... اينها تنها جملاتي حکيمانه نبود .....
اين جملات مانند قطب نمايي بود که بچه ها دائما" درستي مسير حرکت خود را با آن محک مي زدند.
اما امروز از بس کليشه اي تکرار شده .......... بگذريم ........
حتي ديده ام جديدا" بعضي معلوم الحال ها مي گويند:
بچه ها با اون زحمت خرمشهر را آزاد کردند بعد رهبرشان گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد! (يعني به آنها بي احترامي کرد)!!!!!!!!!
عجب!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
قصد ندارم پاسخشان را بدهم زيرا: کسي که به واسطه اصرارش در کفر خدا هم براي او غرق شدن در کفر را اراده کرده باشد، ديگر راهنمايي او بي فايده است.
ولي عزيزان حواسمان جمع باشد که براي نسل جديد روشن کنيم که اين استدلال ها مغلطه آميز است تا گرفتار نشوند.

[parsa_1988]

زیاد بودن5500 رو خیلی خوب نشون دادین

ممنون

[محمد حسین بابایی فرد]

"چرا نبايد بانوان در ورزشگاه حضور يابند؟ (منظورشان هم بيشتر مسابقات فوتبال است) اين پايمال کردن حق زنان است، ضمنا" اگر خانمها در ورزشگاه باشند به واسطه حضورشان، ديگران هم رعايت نموده و از به کاربردن الفاظ ناشايست دوري مي جويند."
من اینطوری فکرنمیکنم

[علي پارسا]

يک مغلطه ديگري هم راجع به کلام امام خميني رحمت الله عليه انجام مي دهند، مي گويند:

"آيت الله خميني گفته جنگ براي ما نعمت بود، يعني وي جنگ طلب بود"

پايه اين چنين مغلطه هايي جدا کردن يک رويداد از فضايي که آن رويداد در آن رخ داده و بررسي آن به صورت جداگانه مي باشد.
حالا توجه کنيد:
يادم هست در يک برهه اي از جنگ حتي کلاه خود هم نداشتيم به بچه ها بدهيم! خوب فيلمهاي مستند شهيد آويني را نگاه کنيد، حتما" بچه هايي که کفش کتاني به جاي پوتين به پا دارند را در لابلاي فيلمها خواهيد يافت. در يک برهه اي بچه ها حتي پوتين نداشتند! من عکس پاي از مچ قطع شده يکي از بچه ها را دارم که همين کفش کتاني که گفتم به پا دارد، (البته اگر آپلود کنم ممکن است ناراحت شويد، نمي خواهم اذيت شويد)
در چنين شرايطي امام گفت جنگ براي ما نعمت بود ..... آن چيزي که من از منظور ايشان در آن موقع و تاثيري که روي بچه ها گذاشت در خاطر دارم اين است که: در زمان جنگ هر لحظه مرگ را رو در روي خويش مي ديديم، اين همسنگري که کنارت بود فردا ممکن بود شهيد شود، همين امر حسادت ها را از بين مي برد، همچنين غرور را و منيت ها را ... همين امر در پشت جبهه هم به تناسب خود برقرار بود، چشم و هم چشمي ها ... تفاخرها .....
همين که مرگ را در هر لحظه در نظر داشتيم روحمان را پالايش مي داد،
هر روز عزيزي را از دست مي داديم، هم محلي، همکلاسي، همسايه، فاميل ... و واقعا" شرايط سختي بود، ولي امام با کلامش به اين امر اشاره داشت که: حالا که اين جنگ ناخواسته به ما تحميل شده و شرايط سختي را مي گذرانيم، ولي اين را در نظر داشته باشيد که از طرفي رويارويي با مرگ شرايطي را براي شما بوجود آورده که بتوانيد نفس خود را پالايش دهيد و اين خود نعمتي است.
امام نگاهي بالاتر از نگاه خاکي ما داشت...... مانند مولانا که مي گويد:
عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد - بوالعجب من عاشق اين هر دو ضد
يا مانند هاتف اصفهاني که مي گويد:
گر سر صلح داري اينک دل - ور سر جنگ داري اينک جان

[علي پارسا]

پايه اين چنين مغلطه هايي جدا کردن يک رويداد از فضايي که آن رويداد در آن رخ داده و بررسي آن به صورت جداگانه مي باشد.

همانطور که در پست قبلي اشاره کردم، دقيقا" همان نوع مغلطه را درباره تسخير سفارت آمريکا در ايران مي کنند يعني يک رويداد را خارج از بستر آن مورد وارسي قرار مي دهند!
مثل اينکه تاريخ از روز تسخير سفارت شروع شده و قبلش هيچ اتفاقي نيافتاده بوده!
در صورتي که در ايران انقلاب شده بوده و شاهي که همه به خونش تشنه بوده اند را آمريکا پناه داده بوده!
فرض کنيد امروز آمريکا انقلاب شود و اوباما از آنجا فرار کند و به ايران بيايد (همراه با حجم عظيمي از دارائي هاي آمريکا) و ايران هم پناهش دهد!
خوب .... حالا مردم آمريکا سفارت ايران در آنجا را تسخير کنند خيلي عجيب است؟
تازه دخالت هاي قبلي آمريکا در ايران همه به کنار!

[علي پارسا]

حتما" شما نيز اخيرا" مغلطه اي که راجع به اديسون شده را شنيده ايد!
"مي گويند مگر مي شود اديسون که اين همه خدمت کرد صرفا" چون مسلمان نبود برود جهنم!"
در اين مغلطه هر راحتي که براي انسانها فراهم شده را نعمت فرض کرده اند و فرد واسطه ايجاد آن را مستحق بهشت مي دانند!.
انسان به جاي خداوند مرکز عالم فرض شده و هر چيزي انسان را خوشحال کند خوب و هر چيزي انسان را ناراحت کند بد فرض شده است!! و نتيجه مي گيرند که هر کس موجبات راحتي انسان را فراهم کرده بايد برود بهشت!
در صورتي که در قرآن آيات بسيار است که راحتي اقوام را دليل بر لطفي که به آنها شده نمي داند!، بلکه خيلي اوقات صرفا" مهلتي قبل از عذاب و به قولي آرامش قبل از طوفان مي داند:

1- فمهل الکافرین امهلهم رویدا - پس اندکي کافران را مهلت ده و آنها را فرو گذار (تا وقت کيفرشان فرا رسد) - طارق 17

2- وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ - آنان که به راه کفر رفتند گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها می دهیم به حال آنان بهتر خواهد بود ، بلکه آنها را ( برای امتحان ) مهلت می دهیم تا بر گناه و سرکشی خود بیفزایند ، و آنان را عذابی خوارکننده است. - آل عمران 178

3- الله يستهزء بهم و يمدهم في طغيانهم يعمهون - خدا به ایشان استهزا کند و در سرکشی مهلتشان دهد که حیران بمانند – بقره 15

نعمت ها و سختي ها گاهي به منزله پاداش و کيفر هستند و در مواقعي ديگر هم صرفا" وسيله آزمايش بشر هستند. و در مواقعي هم منظور از ايجاد آنها شکوفايي استعدادهاي نهاني بشري است که در مواقع سخت بروز مي کند.
مولوي هم در رابطه با اين مغلطه که چرا بعضي مواقع کافراني در نعمت هستند و مؤمناني در سختي مثال فوق العاده اي دارد:
مي گويد مومنان مانند کبک مي مانند که از هيبت "باز" (خداوند) ترسانند و سعي مي کنند نفس خويش را از بدي ها پاک کرده و در راه راست قدم بردارند، يعني به واسطه ايمان آن قابليت را يافته اند که از ياد خدا ترسان شوند.
ولي کافران مانند مگس هستند و به واسطه کفر خود به رتبه اي تنزل يافته اند که ديگر خداوند آنها را به حال خود واگذاشته تا روز حساب فرا رسد، ايشان مانند مگس آنقدر حقيرند که "باز" محلي به آنها نميگذارد. در نتيجه ايشان از باز ترسي ندارند بلکه از عنکبوت مي ترسند (گرسنگي، فقر و از دست دادن لذات دنيوي به عنکبوت تعبير شده که ايشان از آن مي ترسند). بشنويد:

هيبت باز است بر کبک نجيب - مر مگس را نيست زآن هيبت نصيب
زآنکه نبود باز صياد مگس! - عنکبوتان مي مگس گيرند و بس!

مغلطه اي که در واقعه کربلا توسط يزيد انجام شده نيز در همين راستا است، منتهي در آنجا برعکس مورد فوق عمل شده:
در آن مغلطه هر سختي به انسان برسد عذاب فرض گرديده.
روايتش بدينسان است که:
هنگامي که امام سجاد(ع) را بعد از واقعه کربلا به صورت اسير نزد يزيد بردند، يزيد رو به امام کرد و آيه 30 سوره شوري را خواند:
و ما اصابکم من مصيبة فبما کسبت ايديکم
(هر مصيبتي به شما رسد، به خاطر اعمالي است که انجام داده ايد)
امام بي درنگ فرمود اين آيه در شأن ما نيست، بلکه در شأن ما اين آيه است: (و سپس آيه 22 سوره حديد را قرائت نمود)
ما اصاب من مصيبة فى الارض ولافى انفسكم الا فى كتاب من قبل ان نبراءها ذلك على الله يسير
(هيچ مصيبتى در زمين و نه در وجود شما روى نمى دهد، مگر اينكه همه آنها قبل از آنكه زمين را بيافرينيم در لوح محفوظ ثبت است.)

قدر مسلم اين است که اظهار نظر در مورد شأن و سبب رخداد وقايع، به همين راحتي نيست که ما بدون دانش کافي در قبال آنها اظهار نظر کنيم.

البته مغلطه اديسون هم برمبناي وجود کاستي خاصي در جامعه پايه ريزي شده، و واقعا" اگر من مسلمان کار و تلاشي نداشته باشم و نه علمي و نه دانشي و ..... صرفا" دعا و نيايش و مصرف کننده تلاش ديگران باشم و بعد هم با تعصب خاصي ادعا کنم که فقط مسلمانان بهشت مي روند (و البته خود را مسلمان واقعي فرض کنم!)، تقابل همچين فردي با دانشمندان غير مسلمان در واقع "ضد تبليغي" براي اسلام است که به واسطه رفتار من بوجود مي آيد، مخصوصا" که جاي خدا نشسته و در مورد بندگانش هم قضاوت کنيم که کي بهشتي و کي جهنمي است!

پس از دل اين مباحث سعي کنيم که ضعفهاي خود را شناخته و در صدد رفع آنها برآييم، ضمنا" حواسمان باشد که دشمن روي اين اشتباهاتمان با مغلطه موج سواري نکند.

[parsa_1988]

حتما" شما نيز اخيرا" مغلطه اي که راجع به اديسون شده را شنيده ايد!
"مي گويند مگر مي شود اديسون که اين همه خدمت کرد صرفا" چون مسلمان نبود برود جهنم!"
در اين مغلطه هر راحتي که براي انسانها فراهم شده را نعمت فرض کرده اند و فرد واسطه ايجاد آن را مستحق بهشت مي دانند!.
انسان به جاي خداوند مرکز عالم فرض شده و هر چيزي انسان را خوشحال کند خوب و هر چيزي انسان را ناراحت کند بد فرض شده است!! و نتيجه مي گيرند که هر کس موجبات راحتي انسان را فراهم کرده بايد برود بهشت!
در صورتي که در قرآن آيات بسيار است که راحتي اقوام را دليل بر لطفي که به آنها شده نمي داند!، بلکه خيلي اوقات صرفا" مهلتي قبل از عذاب و به قولي آرامش قبل از طوفان مي داند:

1- فمهل الکافرین امهلهم رویدا - پس اندکي کافران را مهلت ده و آنها را فرو گذار (تا وقت کيفرشان فرا رسد) - طارق 17

2- وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ - آنان که به راه کفر رفتند گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها می دهیم به حال آنان بهتر خواهد بود ، بلکه آنها را ( برای امتحان ) مهلت می دهیم تا بر گناه و سرکشی خود بیفزایند ، و آنان را عذابی خوارکننده است. - آل عمران 178

3- الله يستهزء بهم و يمدهم في طغيانهم يعمهون - خدا به ایشان استهزا کند و در سرکشی مهلتشان دهد که حیران بمانند – بقره 15

نعمت ها و سختي ها گاهي به منزله پاداش و کيفر هستند و در مواقعي ديگر هم صرفا" وسيله آزمايش بشر هستند. و در مواقعي هم منظور از ايجاد آنها شکوفايي استعدادهاي نهاني بشري است که در مواقع سخت بروز مي کند.
مولوي هم در رابطه با اين مغلطه که چرا بعضي مواقع کافراني در نعمت هستند و مؤمناني در سختي مثال فوق العاده اي دارد:
مي گويد مومنان مانند کبک مي مانند که از هيبت "باز" (خداوند) ترسانند و سعي مي کنند نفس خويش را از بدي ها پاک کرده و در راه راست قدم بردارند، يعني به واسطه ايمان آن قابليت را يافته اند که از ياد خدا ترسان شوند.
ولي کافران مانند مگس هستند و به واسطه کفر خود به رتبه اي تنزل يافته اند که ديگر خداوند آنها را به حال خود واگذاشته تا روز حساب فرا رسد، ايشان مانند مگس آنقدر حقيرند که "باز" محلي به آنها نميگذارد. در نتيجه ايشان از باز ترسي ندارند بلکه از عنکبوت مي ترسند (گرسنگي، فقر و از دست دادن لذات دنيوي به عنکبوت تعبير شده که ايشان از آن مي ترسند). بشن

سلام جناب پارسا
فک کنم اشتباه کردین تو برداشت اون ادما .
ایاتی که گفتین مربوط میشه به موقعی که عده ای در نعمتن(حالا در ظاهر) ولی منظور اون ادما کسیه که باعث میشه یک باری از رو دوش دیگران برداشته بشه ویک لبخند روی لب دیگری بشینه
(همه هم میدونیم که تو اسلام کلی اجر واسش هست )
البته به نظرم یه همچین شخصی خدا خیلی دوسشم داشته که همچین توفیقی بهش داده -ادیسون هم من بدون تحقیق مطمعنم کافر نبوده _
گر فاش شود عیوب پنهانی ما

ای وای به خجلت و پریشانی ما

ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام

گبران متنفر از مسلمانی ما(خیام)

چه زيبا كفته است ابو سعيد ابوالخير:
جمعيت كفر از پريشاني ماست

آبادي بتخانه زويراني ماست

سلام به ذات خود ندارد عيبي

هرعيب كه هست از مسلماني ماست

نظرم بودا
میتونین نقضش کنین
نظر شمام محترمه