گزیده ای از اشعار عرفانی

[ЛίL∞F∆R]

طي شد اين عمر توداني بچه سان
پوچ وبس تند ,چنان باد دمان
همه تقصير من است اين و خودم ميدانم
كه نكردم فكري , كه تامل ننمودم روزي , ساعتي يا آني

كه چه سان ميگذرد عمر گران ؟

كودكي رفت ببازي ,بفراغت ,به نشاط

فارغ ازنيك وبد ومرگ وحيات

همه گفتند:كنون تا بچه است,بگذاريد بخندد شادان

كه پس از اين دگرش فرصت خنديدن نيست, بايدش ناليدن

من نپرسيدم هيچ ، كه پس از اين زچه رونتوان خنديدن ؟

نتوان فارغ و وارسته زغم، همه شادي ديدن ؟

همچو مرغي آزاد ،هر زمان بال گشادن ؟

سر هربام كه شد خوابيدن ؟

من نپرسيدم هيچ ،

كه پس از اين زچه رو بايدم ناليدن ؟

هيچ كس نيز نگفت , زندگي چيست ؟ چرا ميائيم ..؟

بعدازاين چند صباح بچه سان بايد رفت ؟بكجا بايد رفت ؟
باكدامين توشه به سفر بايد رفت ؟

من نپر سيدم هيچ، هيچكس نيز نگفت.

نوجواني سپري گشت ببازي,بفراغت ,به نشاط

فارغ ازنيك وبد و مرگ وحيات.

بعد از آن باز نفهميدم من، كه چه سان عمر گذشت؟

ليك گفتند همه، كه جوان است هنوز ,

بگذاريد جواني بكند , بهره از عمر برد،كامروائي بكند.

بگذاريد كه خوش باشد و مست,

بعد ازين باز ورا عمري هست .

يك نفر بانگ برآورد كه اوازهم كنون بايد فكر آينده كند.

دگري آواداد:كه چوفردابشود فكر فردابكند.

سومي گفت: همانگونه كه ديروزش رفت ,

بگذرد امروزش, همچنين فردايش،

بااين همه احوال من نپرسيدم هيچ كه چه سان دي بگذشت ؟

آنهمه قدرت ونيروي عظيم بچه ره مصرف گشت؟

نه تعمق ونه انديشه دمي,عمر بگذشت به بيحاصلي و مسخرگي،

چه تواني كه ز كف دادم مفت ,

من نفهميدم وكس نيز مرا هيچ نگفت.

قدرت عهد شباب ميتوانست مرا تا خدا پيش برد,

ليك بيهوده تلف گشت جواني، هيهات,

آن كساني كه نمي دانستند زندگي يعني چه ؟

رهنمايم بودند,عمرشان طي مي گشت بيخود وبيخوده

ومرا مي گفتندكه چو آنها باشم

وچو آنها دائم فكر خوردن باشم , فكر گشتن باشم ,

فكر تامين معاش ,فكر ثروت باشم,

فكر يك زندگي بي جنجال

،فكر همسر باشم.

كس مرا هيچ نگفت.

زندگي ثروت نيست،

زندگي داشتن همسر نيست,

زندگاني كردن، فكر خود بودن وغافل زجهان بودن نيست .

من نفهميدم وكس نيز مرا هيچ نگفت .

ا ي صد افسوس كه چون عمر گذشت معنيش ميفهمم.

حال مي پندارم ,

هدف از زيستن اين است رفيق :

من شدم خلق كه با عزمي جزم،

پاي از بند هواها گسلم،

گام در راه حقايق بنهم،

با دلي آسوده،

فارغ از شهوت وآز وحسد وكينه وبخل

مملو از عشق وجوانمردي وزهد،

در ره كشف حقايق كوشم.

شربت جرأت و اميد و شهادت نوشم ,

زره جنگ براي بد و ناحق پوشم،

ره حق پويم و حق جويم و پس حق گويم.

آنچه آموخته ام بر دگران نيز نكو آموزم،

شمع راه دگران گردم وبا شعله خويش،

ره نمايم بهمه ،گر چه سراپا سوزم .

من شدم خلق كه مثمر باشم،

نه چنين زائد وبي جوش وخروش،

عمر بر باد وبحسرت خاموش.

اي صد افسوس كه چون عمر گذشت ،

معنيش ميفهمم ،

كا بن سه روز از عمرم بچه ترتيب گذشت.


كودكي بي حاصل,

نوجواني باطل،

وقت پيري غافل.


بزباني دگر،


كودكي در غفلت ،

نوجواني شهوت،

در كهولت حسرت