دیوان اشعار نیما یوشیج

[*FATIMA*]

بخوان ای همسفر با من

ره تاریک با پاهای من پیکار دارد

بهر دم زیر پایم راه را با آب آلوده

به سنگ آکنده و دشوار دارد ؛

به چشم پا ولی من راه خود را می سپارم

جهان تا جنبشی دارد رود هرکس به راه خود ،

عقاب پیر هر غرق است و مست اندر نگاه خود

نباشد هیچ کار سخت کان را درنیابد فکر آسان ساز،

شب از نیمه گذشته ست ، خروس دهکده برداشته است آواز ؛

چرا دارم ره خود را رها من

بخوان ای همسفر با من !

به رودروی صبح این کاروان خسته می خواند

کدامین بار کالا سوی منزلگه رسد اخر

که هشیار است ، کی بیدار ، کی بیمار ؟

کسی در این شب تاریک پیما این نمی داند .

مرا خسته در این ویرانه مپسند

قطار کاروان ها دیده ام من

که صبح از رویشان پیغام می برد .

صداهای جرس های ره آوردان بسی بشنیده ام من

که از نقش امیدی آب می خورد ؛

نگارانی چه دلکش را به روی اسب ها می برد .

در آن دم هر چه سنگین بود از خواب

خروس صبح هم حتی نمی خواند

به یغمای ستیز بادها باغ

فسرده بود یکسر

پلیدی زیر افرادار

شکسته بود کندوهای دهقانان و

خورده بود یکسر .

دل آکنده ز هر گونه خبر ، می دار ای نومید همسایه گذر با من

بخوان ای همسفر با من !

چراغی دیدی از راهی اگر پیرایه مند سر دری بود

ز باغی خوش کز آن در بر رخ مردم گشایند

اگر جنبنده آبی بود دریایی ، چه پایی

پی آنست این دریا که با کشتی بر آن روزی درآیند .

خیال صبح می بندد به دل این ظلمت شب

پر از خنده هزاران خنده او را بر شیار روی غمناکان

کامید زنده ی خود مرده می دارند .

مکن تلخی ، مبر امید

ترا بیمار سر برداشت ، دستش گیر

ببین شهد لب پر خنده ی او را چه گوید

چه کس در راه پوید

پریشان و بدل افسرده

بیابان سنگ ها را ، سنگ ها روی بیابان

اگرچه هر رنج آورده بنماید فسرده

چراغ صبح می سوزد به راه دور ، سوی او نظر با من

بخوان ای همسفر با من !

فسون این شب دیجور را بر آب می ریزند .

در اینجا ، روی این دیوار ، دیوار دگر را ساخت خواهند ؛

فزایند و نمی کاهند

که می خندد برای ماست

که تنها در شبستان دیده بر راه است

به چشم دل نشسته در هوای ماست

که بر آن چنگ تار از پوست مرغ طرب بسته است

کسی تا این نگوید چنگ را هر تار بگسسته ست .

برای کیستند اینان اگر نه از برای ماست ؟

چراغ دوستان می سوزد آنجا دیدمش خوب

نگارینی به رقص قرمزان صبح حیران

نشسته در ... * مهوشی

هنوز آن شمع می تابد هنوزش اشک می ریزد .

درخت سیب شیرینی در آنجا هست ، من دارم نشانه ،

به جای پای من بگذار پای خود ملنگان پا

مپیچان راه را دامن

بخوان ای همسفر با من

​خرداد 1324