سبک نئوکلاسیک

[معمار حانیه]

از سبک‌‌‌های معماری ، اصولاً بر استفاده از فُرم‌‌‌های باستانی کلاسیک ، که هم در ساخت بناهای عمومی و هم در احداث خانه‌های اعیانی به کار گرفته می‌شد؛ بعضی ویژگی‌‌‌های این سبک تقلیدی از سبک احیاءِ کلاسیک (احیاءِ کلاسیک متقدم) است که از حدود ۱۷۷۰ تا ۱۸۳۰ رواج داشت؛ سایر ویژگی‌‌‌های آن تقلیدی از سبک احیاءِ یونانی است که از حدود ۱۸۳۰ تا ۱۸۵۰ متداول بود. مشخصه‌‌‌های ساختمان‌‌‌های این سبک عبارت است از: روکاری از سنگ بادبر صاف ، طبقهٔ زیرشیروانی ، پیشانی پُر تزئین ، و جان‌پناه؛ نمای متقارن ، با رواق ورودی چشمگیر در تمام عرض بنا ، دارای ستون‌‌‌های کلاسیک قدی چوبی یا سنگی ، یا ستون‌‌‌های چهارگوش (گاهی به صورت جفتی) و ستون‌‌‌نماهای قدی ، یا رواق ورودی به ارتفاع یک طبقه؛ خط بام بی‌تزئین؛ غالباً بام بغل سنتوری ، چهاربر ، یا دوشیب کمرشکن؛ طره‌ای متوسط در لبهٔ بام یا لبهٔ بام بسته؛ طارمی‌‌‌هایی که غالباً درست روی لبهٔ بام واقع شده‌اند؛ غالباً با مجسمهٔ تزئین شده‌است؛ اِفریزی پهن در زیر رُخبام؛ پنجره‌های کشویی دوتکه ، آرایش متقارن و دارای نعل‌‌‌درگاه؛ در خانه‌‌‌ها ، معمولاً پنجره‌های کشویی دوتکه ، شش‌بر شش یا نُه ‌بر نُه؛ درگاهی در مرکز نمای ساختمان ، پوشیده‌‌‌شده با نعل‌‌‌درگاهی پُر تزئین یا سنتوری شکسته؛ اطراف در را معمولاً عناصر تزئینی احاطه می‌‌‌کنند. گاهی آنرا با Classical Revival، Neoclassical Revival، Necoclassicism مترادف می‌گیرند.

منبع: http://www.aftabir.com/dictionaries/...lassical-style