بیماری رو به خود بیمار بگیم یا به همراهیش؟

[serajmostafa]

من ترجیح می دم که در اون شرایط یکی از اطرافیانم که اعتماد دارم بهش تصمیم بگیره

می تونم بپرسم بیشترین کسی که بهش اعتماد داری کیه؟
بعدشم وقتی می گم یه دقیقه فکر می کنین اونطرف همون لحظه بهتون جواب آمادرو میده؟ اگه شروع کرد به فکر کردن چطور اونوقت شما حاضرین یک دقیقه صبر کنین تا اون به شما بعد از یک دقیقه از عمرتون بگه اونوقت که دور از جونتون دیگه کاری ازتون بر نمیاد!!!

[serajmostafa]

اول اینکه دکتر نمی تونه زمان دقیق مرگ یا زندگی یه فردی رو تشخیص بده
بعد اینکه از این زاویه نگاه کنیم که اومدیم به بیمار گفتیم ، خب اگه امیدشو از دست داد و به جای 2 ماه 2 روز بعد فوت کرد چی؟

دقیقا درسته اینکه مرگ و زندگی دست خداست و پیش بینی ممکنه درست باشه یا غلط، کسی هم نمی گه زمان دقیق مرگ ولی اگه معجزه نشه و روند ادامه پیدا کنه در بعضی بیماری ها حتی با دقت یک هفته هم میشه پیش بینی کرد، این درحالیه که واسه یه نفر شاید حتی یک سال هم شاید مدت کمی باشه چه برسه به هفته. بعدشم من همون اول هم گفتم کسی که قراره این خبر رو به بیمار بده باید دارای فن بیان بالا باشه و بطور کاملا مستقیمی بیمار رو به سمت خدا، توکل وامید به ائمه و خدا وهمچنین اینکه به هر حال خدا وقتی مشکلیو میده صبرشو میده، راه حلشم میده، مگه غیر از اینه!!!!!! بعدشم ناراحتی صبر و زندگی دست خداست ما تا یه حدی اجازه داریم توی اینا جلو بریم مثلا توی نحوه گفتن تسلی دادن کمک به قبول مشکل ولی دیگه تصمیم گرفتن به جای بیمار واسه درمان، واسه آرامشش و توکل کردنش به چه چیزایی و ... کاره دکترا و اطرافیان نیست!!!
به نظره من اون کسی که می خواد این چیزا رو بگه باید خودش به شدت اعتقاد به این چیزا داشته باشه و تحقیقات کامل داشته باشم تا توی این مورد اصلا در برابر بیمار و همراهش کم نیاره، چون اگه بیاره اونوقته که نتیجه عکس میده.
به نظر من دکترا خوبه همراه آناتومی فلسفه این چیزا رو هم بخونن تا از این مشکلات پیش نیاد

[AvAstiN]

می تونم بپرسم بیشترین کسی که بهش اعتماد داری کیه؟
بعدشم وقتی می گم یه دقیقه فکر می کنین اونطرف همون لحظه بهتون جواب آمادرو میده؟ اگه شروع کرد به فکر کردن چطور اونوقت شما حاضرین یک دقیقه صبر کنین تا اون به شما بعد از یک دقیقه از عمرتون بگه اونوقت که دور از جونتون دیگه کاری ازتون بر نمیاد!!!

یعنی کلا یک دقیقه فرصت واسه تصمیم گیری هست؟

[AvAstiN]

دقیقا درسته اینکه مرگ و زندگی دست خداست و پیش بینی ممکنه درست باشه یا غلط، کسی هم نمی گه زمان دقیق مرگ ولی اگه معجزه نشه و روند ادامه پیدا کنه در بعضی بیماری ها حتی با دقت یک هفته هم میشه پیش بینی کرد، این درحالیه که واسه یه نفر شاید حتی یک سال هم شاید مدت کمی باشه چه برسه به هفته. بعدشم من همون اول هم گفتم کسی که قراره این خبر رو به بیمار بده باید دارای فن بیان بالا باشه و بطور کاملا مستقیمی بیمار رو به سمت خدا، توکل وامید به ائمه و خدا وهمچنین اینکه به هر حال خدا وقتی مشکلیو میده صبرشو میده، راه حلشم میده، مگه غیر از اینه!!!!!! بعدشم ناراحتی صبر و زندگی دست خداست ما تا یه حدی اجازه داریم توی اینا جلو بریم مثلا توی نحوه گفتن تسلی دادن کمک به قبول مشکل ولی دیگه تصمیم گرفتن به جای بیمار واسه درمان، واسه آرامشش و توکل کردنش به چه چیزایی و ... کاره دکترا و اطرافیان نیست!!!
به نظره من اون کسی که می خواد این چیزا رو بگه باید خودش به شدت اعتقاد به این چیزا داشته باشه و تحقیقات کامل داشته باشم تا توی این مورد اصلا در برابر بیمار و همراهش کم نیاره، چون اگه بیاره اونوقته که نتیجه عکس میده.
به نظر من دکترا خوبه همراه آناتومی فلسفه این چیزا رو هم بخونن تا از این مشکلات پیش نیاد

یه موضوعی هم هست که بهش تا اینجای بحث توجه نشد
اینکه آیا اصلا این جز ئظایف پزشکه که فن بیانش خوب باشه و یه طوری بگه به بیمار که نامید نشه و اینا

به نظر نمیاد این جز وظایف پزشک باشه درسته اگه این طوری باشه خیلی عالیه ولی این جز وظایف پزشک نیست

[امین_بد]

خب همه بیمارا این طوری نیستن
مثلا شما بگین بهش که یه بیماری داری که تحت درمان قرار می گیره به زودی ، بیمار می پرسه چی؟ اگه بگی ایدزه ، امید شو از دست می ده اگه نگی پیش خودش یه فکرای دیگه می کنه
از طرفی تو منشور حقوق بیمار اومده که بیمار حق داره که حقیقت رو بدونه
شما بهش بگین درمان می شی ، در حالی که نمی شه ، دروغ گفتین بهش عملا دیگه نه؟

خوب نمیگیم ایدز گرفته میگیم که یه بیماری اس که با فلان داروها درمان میشه.

[امین_بد]

این جا دو تا بحث مطرحه اول اینکه بخوایم از نظر منشور حقوق بیمار بحث کنیم ، دوم اینکه بخوایم از نظر انسانی بحث کنیم
منشور حقوق بیمار می گه باید بگین
این مساله رو هم مبهم مطرح کرده که در چه شرایطی به همراهی بیمار بگیم ، آیا بیمار بفهمه خودش یا نه

از نظر انسانی بخوایم نگاه کنیم ، حرف شما درسته که هر کسی حق داره که بدونه چه بیماری ای داره ولی خب همیشه شرایط به اون آسونیا که فک می کنین نیست
یه مثال بزنم :
یه خانم و آقایی چند ماه تحت درمان برای ناباروری قرار گرفتند ، بعد وقتی تمام راه ها به بن بست می رسه ، واقعا خیلی مشکله که بخوای بهشون بگی حقیقت رو
گاهی وقتا اصلا حاضر نیستن که بشنون
ولی خب نظر شخصی خودم اینه که باید واقعیت رو گفت ولی چگونه گفتنش خیلی مهمه و می تونه باعث بهبودی روند بیماری بشه یا باعث وخیم تر شدن اوضاع بشه
ولی در مورد اینکه به بیمار بگیم یا همراهیش ، من هنوز با توجه بندی که در منشور حقوق بیمار اومده ، قانع نشدم که به کی بگیم

به نظرم اون مثالی که serajmostafa زده رو میشه حلش کرد. فردی کی رویه درخته عوض اینکه بهش بگیم برو بالا میریم نردبون میاریم. یعنی کار سختو راحتترش میکنیم. در مورد بیمارا هم باید همین کارو کرد یعنی با لحن عالی و با کمال خونسردی بهش میگیم که شما دچار بیماری شده اید که به زودی درمان خواهید شد. و میتونیم الکی با استفاده از سرنگو آمپول کاری کرد که اون فکر کنه که درست میشه و در نهایت درست میشه. چون تو آن خواهی شد که به آن فکر کنی.

[AvAstiN]

خوب نمیگیم ایدز گرفته میگیم که یه بیماری اس که با فلان داروها درمان میشه.

خب پس حقیقت رو نگفتیم در حالی که منشور حقوق بیمار اومده که بیمار حق داره که حقیقت رو بدونه

[serajmostafa]

به نظرم اون مثالی که serajmostafa زده رو میشه حلش کرد. فردی کی رویه درخته عوض اینکه بهش بگیم برو بالا میریم نردبون میاریم. یعنی کار سختو راحتترش میکنیم. در مورد بیمارا هم باید همین کارو کرد یعنی با لحن عالی و با کمال خونسردی بهش میگیم که شما دچار بیماری شده اید که به زودی درمان خواهید شد. و میتونیم الکی با استفاده از سرنگو آمپول کاری کرد که اون فکر کنه که درست میشه و در نهایت درست میشه. چون تو آن خواهی شد که به آن فکر کنی.

چرا ما همه زندگی یه نفر رو بر اساس یه دروغ بنا کنیم؟؟؟؟
آخرش که چی بالاخره که میفهمه؟؟
اونوقت می خوایم چه جوابی بهش بدیم؟؟؟؟
اگه گفت من اگه می دونستم فلان کارهارو می کردم چه جوابی بهش می دین؟؟ می گین ما صلاح دیدیم اینجوری بهتره؟؟؟!!!!
یا دیدیم ممکنه افسرده بشی یا هزارتا دلیله دیگه!!!!!
اونوقت اگه گفت مگه من خودم آدم نبودم که تصمیم بگیرم چی بهش می گین؟؟؟؟؟

[AvAstiN]

چرا ما همه زندگی یه نفر رو بر اساس یه دروغ بنا کنیم؟؟؟؟
آخرش که چی بالاخره که میفهمه؟؟
اونوقت می خوایم چه جوابی بهش بدیم؟؟؟؟
اگه گفت من اگه می دونستم فلان کارهارو می کردم چه جوابی بهش می دین؟؟ می گین ما صلاح دیدیم اینجوری بهتره؟؟؟!!!!
یا دیدیم ممکنه افسرده بشی یا هزارتا دلیله دیگه!!!!!
اونوقت اگه گفت مگه من خودم آدم نبودم که تصمیم بگیرم چی بهش می گین؟؟؟؟؟

نظر شما اینه که طبق منشور حقوق بیمار عمل کنیم ؟

[امير آشنا]

اگه تو منشور حقوق بیمار منتشر شده توسط معاونت سلامت وزرات بهداشت ، دقت کنین ، دو تا جمله رو نوشته که یکم به نظر جای بحث داره :







خب به نظر شما با توجه به این دو بند ، اگه یه بیماری مراجعه کرد و بیماری حادی داشت ، باید به خود مریض بگیم یا به همراهیش؟ رازداری دکتر چی می شه ؟ این رضایتی که خود بیمار باید بده که به همراهیش بگیم ، چطوری باید بدست بیاد؟

سلام
ممنون از موضوع مهمی که مطرح کردید
به اعتقاد من که دقیقا چنین مساله ای رو تجربه کردم ، نمیشه نسخه کاملا یکسانی برای همه موارد پیچید .مثلا :

1. فرض کنید بیماری خودش به شدت کنجکاوه و وضعیت بیماریشو دائما پیگیری می کنه ؛ خب چنین فردی رو یه پزشک مورد اعتماد بیمار باید در جریان بیماری و احیانا راهکارهای درمانی متفاوتی که می تونه انتخاب کنه قرار بده ... همراهان بیمار هم می بایست تمام تلاش خودشون رو در جهت تزریق روحیه به بیمار انجام بدن

2. بیماری که از نظر روحی در وضعیت متعادلی نیست و حالا قراره بهش گفته بشه دچار فلان بیماری صعب العلاج هستی ؛ نظر شخصیم اینه که چنین فردی رو حتی الامکان باید بدون اطلاع از اسم اون بیماری خاص تحت درمان قرار داد و تصمیم گیری در خصوص نحوه درمان با صلاحدید مشترک پزشک یا پزشکان معتمد و نزدیکان بیمار انجام بشه

3. از منظر دیگه ای هم به موضوع نگاه کنیم . گاهی بیماری فرد در مرحله ای تشخیص داده میشه که از نظر پزشکی امکان درمان وجود نداره و یا تنها یه اقدام درمانی خاص ( بدون هیچ گزینه انتخابی دیگه ) قابل انجامه . در اینجا هم به نظرم پزشک می بایست بیماری رو به همراهان مورد اعتماد بیمار اطلاع بده . هیچ ضرورتی نداره که بیمار رو با مطلع کردن از وخامت بیماری و غیر قابل درمان بودن اون از نظر روحی هم تضعیف کنیم . چه بسا اگه بیمار از نوع بیماریش مطلع نباشه تو چنین شرایطی درد و سختی رو راحت تر تحمل کنه . البته در این شرایط هم نقش همراهان و نزدیکان بیمار برای ایجاد یه حالت طبیعی در رفتار و برخوردشون بسیار حیاتیه

4 و....

موارد متعددی با توجه به وضعیت های مختلف قابل تصوره که به نظرم در خصوص هر کدوم می بایست منحصرا وارد عمل شد . این جور موارد که یه سر اون به جون بیمار و یه سر به روحیه برای ادامه زندگی مربوط میشه با دو تا جمله بخشنامه قابل حل و فصل نیست