برای استفاده بی خطر از گوشواره باید...

[غزل بارون]

در میان زیور آلا‌ت آویزی، گوشواره ها کم خطرترین هستند، اما در شرایطی خاص حتی گوشواره ها هم خطرناک محسوب می شوند. نرمه گوش (قسمت پایین گوش) از جمله امن‌ترین نواحی بدن برای اتصال گوشواره ‌هاست.


سوراخ کردن نرمه گوش و آویزان کردن گوشواره به آن، رسمی است که از دیر باز در فرهنگ‌های گوناگون برای خانم ‌ها مرسوم بوده است. در بعضی کشورها مثل هند قرار دادن آویز در بینی نیز متداول است.
اما امروزه، بسیار دیده می‌شود که به تقلید از فرهنگ غرب، زیورآلاتی در نواحی مختلف بدن از جمله لب، زبان، ناف و ... قرار می ‌گیرد. قرار دادن زیورآلات در نواحی مختلف به جز نرمه گوش بسیار خطرناک و منبع عوارض گوناگون است. زیورآلاتی که با سوراخ کردن ناحیه لب و زبان در این نواحی قرار می ‌گیرد، بسیار خطرناک است. لب و زبان جزء بافت ‌های بسیار پرخون بدن هستند که سوراخ کردن آن ها احتمال ایجاد خونریزی ‌های شدید و نیز التهاب و عفونت در این نواحی را به همراه دارد. تورم‌های شدیدی که گاه به دنبال سوراخ کردن لب یا زبان ایجاد می ‌شود ممکن است به بسته شدن راه‌های هوایی بیانجامد.

سوراخ کردن گوش کودکان
نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن‌ترین نواحی بدن برای اتصال آویز و گوشواره ‌ها است. در بسیاری از خانواده‌ها مرسوم است که گوش دختر بچه ‌ها را در سنین بسیار کم و با روش‌های خانگی نخ و سوزن سوراخ می‌کنند. اما این روش ممکن است به دلیل استریل نبودن، شخص را دچار عفونت کند. بهتر است برای سوراخ کردن گوش کودکان به مراکز درمانی مجاز که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستیم، مراجعه کنیم، زیرا احتمال انتقال عفونت‌هایی مثل هپاتیت و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد.
بهتر است در این مورد از پزشک کودک خود راهنمایی بخواهید. سوراخ کردن گوش در شرایط استریل، ‌در مجموع عملی کم ‌خطر است، اما در مورد بعضی از بیماران مثل کسانی که استعداد عفونت دارند (بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می‌کنند) و یا افرادی که احتمال خونریزی در آن ها بالا است (مثل افرادی که داروی ضدانعقاد مصرف می‌کنند)، بهتر است قبل از سوراخ کردن گوش، با پزشک مشورت شود.

عوارض سوراخ کردن گوش
با وجودی که گوش یکی از رایج‌ترین نواحی بدن برای نصب آویزها است، اما سوراخ کردن گوش نیز ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد، از جمله این عوارض می ‌توانیم به عفونت‌ها،‌ حساسیت‌ به فلزهای مختلف گوشواره‌ها، تشکیل یک بافت برجسته در ناحیه نرمه گوش و نیز پارگی گوش در اثر ضربه اشاره کنیم.

ایجاد چند سوراخ بر روی گوش شایع است، اما سوراخ کردن لاله گوش‌ (قسمت غضروفی بالای گوش) خطرناک است، زیرا این منطقه غضروفی است و رگ‌خونی ندارد، در نتیجه التهاب اطراف سوراخ ایجاد شده دیرتر بهبود پیدا می ‌کند و احتمال ایجاد عفونت و تاول معمولا در ماه ‌های اول بعد از سوراخ کردن، به‌خصوص در ماه‌های گرم سال، زیاد است

علامت ایجاد این عفونت در قسمت لاله گوش، تورم دردناک، گرمی و قرمزی است که معمولا نرمه گوش را درگیر نمی‌کند.

8 نکته مهم هنگام استفاده از گوشواره
1- قبل از اقدام به سوراخ کردن گوش با پزشک مشورت کنید تا از نظر سلامت عمومی بدن مشکلی وجود نداشته باشد. در ضمن از پزشک در مورد مراکز مجاز و مطمئن برای این کار راهنمایی بخواهید.
2- بعد از سوراخ کردن گوش، احتمال عفونت‌های سطحی نرمه گوش وجود دارد که این عفونت‌ها معمولا به خوبی به درمان موضعی پاسخ می ‌دهند. بنابراین محل سوراخ شده را با یک حوله گرم و مرطوب کمپرس کنید و در صورت نیاز از یک پماد آنتی ‌بیوتیک استفاده کنید.
3- از گوشواره ‌های سنگین به مدت طولانی استفاده نکنید، زیرا این گوشواره‌ها ممکن است سوراخ گوش را گشاد و حتی پاره کنند و نرمه گوشه را به دو قسمت تقسیم کنند.
4- اگر پشت (گل میخ) گوشواره شما بلند است یا گوشواره شما قسمت نوک تیزی دارد که در هنگام خواب شما را اذیت می ‌کند، باید گوشواره خود را هنگام خواب خارج کنید، زیرا این نواحی نوک تیز ممکن است زخم‌های فشاری یا آزردگی‌های پوست قسمت پشتی لاله گوش را ایجاد کنند.
5- اگر کودک کم سن و سال شما گوشواره دارد، مراقب باشید که قفل گوشواره ‌اش محکم باشد و کودک نتواند خودش آن ‌را باز و بسته کند، زیرا در این صورت ممکن است کودک گوشواره‌اش را از گوش خارج کرده، آن ‌را به دهان ببرد و ببلعد که خطر خفگی وجود دارد.
6- هنگام انجام ورزش ‌های پُر برخورد بهتر است گوشواره ‌ها از گوش خارج شوند، زیرا احتمال پارگی گوش در اثر کشیده شدن گوشواره‌ها به هنگام ضربه وجود دارد.
7- یکی از عوارض شایع استفاده از گوشواره‌ها، حساسیت پوستی به فلزهایی است که گوشواره‌ از آن ساخته شده است. این حساسیت‌ها به‌ صورت خارش، قرمزی و التهاب دیده می ‌شود. معمولا افراد به گوشواره‌هایی از جنس نیکل حساسیت دارند، اما حساسیت به طلا و یا نقره نیز گزارش شده است.
می ‌توانید دنبال زیورآلاتی بگردید که روی آن ها برچسب "بدون نیکل" یا "ضدحساسیت" خورده باشد، یا این که زیورآلاتی از جنس استیل ضدزنگ یا طلای سفید یا طلای زرد بخرید.
برای برطرف شدن حساسیت، بهتر است گوشواره خود را عوض کنید و اگر مشکل برطرف نشد، شاید لازم باشد مدتی گوشواره را از گوش خود خارج کنید.
8- پاره شدن نرمه گوش سوراخ شده در اثر ضربه یکی از عوارض شایع است. ممکن است در اثر تصادف رانندگی، افتادن، نزاع ورزش ‌های پُربرخورد و یا کشیده شدن یک گوشواره به‌ صورت تصادفی نرمه گوش پاره شود. اگر چنین اتفاقی افتاد، ظرف حداکثر 24 ساعت به پزشک مراجعه کنید. پزشک این ناحیه را بخیه می‌زند و محل پاره شده معمولا در مدت سه ماه ترمیم می‌شود. بعد از این زمان می ‌توان نرمه گوش را مجددا سوراخ کرد.

گوشواره ارزان قیمت نخرید!
همه ما عاشق خرید وسایل ارزان قیمت هستیم، ولی اگر می‌خواهید گوشواره بخرید، بهتر است پول بیشتری برای آن در نظر بگیرید.
طبق تحقیقات آکادمی امراض پوستی آمریکا، محققان انواع مختلفی از گوشواره ‌های ارزان ‌قیمت را امتحان کردند و دریافتند بیش از یک‌سوم آن ها دارای فلز نیکل هستند. وجود این فلز، باعث ایجاد آلرژی‌های پوستی می ‌شود که اثراتی مانند ورم کردن، قرمز شدن و خارش به همراه دارد.
تحقیقات نشان داده که وجود نیکل در گوشواره‌ها خطر ابتلا به اگزما در دست‌ها را نیز بالا می ‌برد، البته برای کسانی که به نیکل حساسیت دارند، این وضعیت با خشکی و قرمزی روی پوست شروع می‌شود و ممکن است با پیشرفت این نوع حساسیت، پوست دردناک، ترک ‌خورده و خشک شود.
اگر متوجه چنین علایمی شدید، می ‌توانید با زدن پماد یا کرم هیدروکورتیزن یک درصد روی محل، آن را درمان و حتما گوشواره‌های تان را بلافاصله از گوش تان خارج کنید.
اگر بعد از 3 تا 5 روز همچنان این علایم بدتر شدند، با وجود این که گوشواره‌های تان را استفاده نمی‌کردید، به یک پزشک متخصص پوست مراجعه کنید.