هواپیمای اتمی : بخش دوم : نیروی دریایی ایالات متحده امریکا

[Joseph Goebbels]

هواپیمای اتمی :
بخش دوم : نیروی دریایی ایالات متحده امریکا :

توسعه هواپیمای با نیروی پیشرانه هسته ای نیروی هوایی امریکا در شماره پیشین هواپیما مورد بحث قرار گرفت . در این شماره ، به فعالیت های نیرو دریایی این کشور در همین دوره زمانی می پردازیم .



نیرو هوایی و دریایی امریکا در طی سالهای 1949 و 1953 اقدام به همکاری در زمینه استفاده از نیروی هسته ای برای پیشرانه هواپیما کردند . در همین دوره ، این نیرو اقدام به عقد قراردادهایی با شرکت های کانویر و مارتین به منظور انجام مطالعه در مورد هواپیماهای اب نشین با نیروی هسته ای کرد . این نیرو ، سپس در فوریه 1955 ( بهمن 1333 ) " نیاز عملیاتی " ( or ) را برای یک هواپیمای اتمی اب نشین چند منظوره به منظور انجام ماموریت های هجومی ، مین گذاری و اکتشاف را منتشر کرد .



این کار به موازات مطالعات در مورد هواپیمای خشکی نشین تحت عنوان ws-125a انجام میشد . جذابیت این کار در امکان داشتن برد به حد کافی طولانی برای گشت زنی بر فراز تمامی اقیانوس های جهان بود . با این حال ، در طی سال 1956 ( 1335 ) ، وزارت دفاع برای متوقف کردن برنامه نیروی دریایی مداخله کرد و حتی مقداری از بودجه ان را ضبط کرد . زیرا نمی خواست که نیروی دریایی مطالعه مستقلی را در زمینه هواپیمای اتمی انجام دهد . در نتیجه ، همکاری میان نیروهای هوایی و دریایی از سر گرفته شد .



در هر حال ، به نظر می اید که نیروی دریایی با انرژی اتمی فقط خود را سرگرم کرده بود تا رقابتی را با تلاش های نیروی هوایی در این زمینه انجام دهد . زیرا روزگار قایق های پرنده به پایان خود نزدیک میشد . اگر قدرت هسته ای می توانست به یک قایق پرنده برد فوق العاده زیادی بدهد ، همین توانایی می توانست زمین پایه نیز استفاده شود که باعث می گردد توانایی فرود بر سطح اب غیر ضروری و بی فایده به نظر برسد .


ادامه دارد....
منبع : دو ماهنامه هواپیما / ش11

[Joseph Goebbels]

مدل – 23 شرکت کانویر :



فعالیت شرکت کانویر در زمینه قایق های پرنده با نیروی محرکه هسته ای بر روی Model-23 متمرکز بود که شامل 4 طرح متفاوت میشد . این مدل هل عبارت بودند از A/B/C/D . نمونه 23 A یک طرح با نیروی پیشرانه متعارف با بال مثلثی بود ؛ ولی 3 طرح دیگر بال های رو به عقب داشتند و از نیروی محرکه هسته ای استفاده می کردند . مدل B دارای 4 موتور هسته ای – احتمالا موتورهای X-211 جنرال الکتریک – بود که در بالا و عقب بدنه قرار داشتند و ورودی هوای موتورها بر روی بال ها بودند . این هواپیما یک حفره بزرگ در مرکز ثقل خود داشت ، درست جایی که راکتور هسته ای نصب می شد . محفظه بمب در قسمت جلوی حفره بود . جایی که حفره قرار داشت سطح مقطع بدنه در بیشترین میزان خود بود .


ادامه دارد...
منبع : دو ماهنامه هواپیما / ش11

[Joseph Goebbels]

مدل -331 شرکت لاکهید :
مطالعه شرکت لاکهید درباره هواپیمای اتمی اب نشین در سال 1953 ( 1332 ) اغاز شد و به نظر می رسد که تمامی فعالیت های این شرکت در قالب شناسه Model-331 انجام گردید . دفتر هوانوردی و دفتر تحقیقات نیروی دریایی این فعالیت ها را با دستور به شرکت های پیمان کار در مورد بررسی عملی بودن توسعه یک سامانه تسلیحاتی با نیروی هسته ای قابل ازمایش در سال 1961 ( 1340 ) تداوم بخشید . طبیعتا ، مطالعات اولیه معطوف به ایجاد تغییر در بدنه هواپیمای P-6M Master Sea بود . بزرگترین تغییر نیز نصب 2 موتور اتمی بر پشت بدنه به عنوان جایگزین موتورهای توربوجت هواپیمای P-6M بود . یکی از مدل های پیشنهادی ، از یک راکتور سیکل غیرمستقیم چرخه سوخت ( CFR ) نیرو می گرفت و مدل 331 نام داشت و نمونه مشابه دیگر ، از یک راکتور سیکل هوای باز ( ACR ) نیرو می گرفت و مدل 331-2 نامیده میشد . در ضمن ، انجام تغییرات داخلی گسترده ای در P-6M برای جای دادن راکتور هسته ای در داخل بدنه ضرورت داشت . به عنوان مثال ، در مدل 331-2 ، خدمه هواپیما به عنوان یک سپر تشعشعی سربی به وزن 43000 پوند ( 19500 کیلوگرم ) نیاز داشتند . عملیات چنین هواپیمایی در ضمن نیازمند پیشرفت عمده ای در زمینه تعمیر و نگهداری ، به ویژه زمانی که هواپیما در دریا قرار داشت ، بود .



در طی سالهای 1956 ( 1335 ) فعالیت ها گسترش یافتند تا شامل مجموعه ای جدید از طرح ها برای هواپیمای اب نشین گشتی – تهاجمی با موتور هسته ای شوند . در مجموع ، 20 طرح مختلف مورد بررسی قرار گرفتند که از میان انها ، طرح 331-6 ، 331-10 ، 331-7 ، 331-9 بیشتر از بقیه پیشی گرفتند . یکی از این طرح ها موسوم به 331-6 مبتنی بر هواپیمای P-6M مادون صوت بود ؛ ولی 3 طرح دیگر ، طرح هایی کاملا جدید به شمار می رفتند و 2 نمونه انها مافوق صوت بودند . هر یک از این طرح های جدید ، نسبت طول به قطر زیادی داشتند . مدل 331-10 دارای بالی با زاویه عقب رفتگی 45 درجه ، نسبت ضخامت به وتر بال 7 درصد در ریشه بال و 5 درصد در نوک بال بود و از یک راکتور سیکل هوای باز )AC-110 ) و 2 موتور توربوجت J-75 با سوخت شیمیایی – برای تامین پیشرانه اضافی در حین برخاستن از زمین و پرواز مافوق صوت – نیرو می گرفت . موتور اتمی دارای 2 ورودی هوا در طرفین بدنه و اگزوز موتور برروی بال بود . موتورهای J-75 در عقب ریشه بال قرار داشتند و هوای مورد نیاز انها از راه ورودی های هوای قابل جمع شدن – به منظور کاستن پسا در زمان خاموش بودن انها در حین پرواز پیمایشی ( Cruise ) – تامین می شد .


331-10 دارای حداکثر سرعت 0/97 ماخ ( 737 مایل بر ساعت معادل 1186 کیلومتر بر ساعت ) در سطح دریا با استفاده از موتورهای اتمی بود .



این سرعت در صورت استفاده از موتورهای توربوجت سوخت شیمیایی J-75 با استفاده از حداکثر نیروی پس سوز به 1/15 ماخ ( 875 مایل بر ساعت معادل 1408 کیلومتر بر ساعت ) می رسید . در صورت استفاده همزمان از هر دو نوع موتور این هواپیما ( اتمی و شیمیایی ) این سرعت به 1126 مایل بر ساعت ( 1812 کیلومتر بر ساعت ) در ارتفاع 35000 فوت ( 10670 متر ) افزایش میافت . در مدل مافوق صوت 331-7 ، راکتور هسته ای AC-110 در عقب بدنه قرار داشت و ورودی های هوای موتور در بالای بال ها واقع شده بودند . 2 موتور توربوجت متعارف GE-27B جنرال الکتریک نیز بر روی بال ها قرار داشتند .



اخرین طراحی که به طور جامع بررسی شد ، مدل 331-9 بود که برای عملیات با سرعت مادون صوت زیاد در ارتفاع پایین طراحی شده بود و از راکتور NJ-2B با سیکل غیرمستقیم چرخه سوخت ( CFR ) شرکت پرات اندویتنی با 4 موتور اتمی مربوطه در بالای قسمت عقب بدنه و ورودی های هوای بالای بدنه نیرو می گرفت .


در مجموع ، مدل 331-9 بسیار شبیه مدل 331-7 بود . در هر حال ، به دلیل راکتور متفاوت ، این مدل بسیار سنگین تر از مدل 331-7 بود و مقدورات پروتزی ان ضعیف تر از 3 مدل دیگر ارزیابی شد .



به نظر می رسید که تمامی این طرح ها پاسخگوی نیازهای اعلام شده هستند اما به دلیل تاخیر در برنامه P-6M Master Sea به دلیل از دست رفتن 2 نمونه اولیه و نیز ، درک این که استفاده از راکتور هسته ای نیازمند هواپیمایی بزرگتر از انچه که در ابتدا به نظر می رسید است ، باعث شدند که نیروی دریایی امریکا ، برنامه تحقیقاتی هواپیمای هسته ای اب نشین را متوقف کند .



یکی دیگر از طرح هایی که در این زمینه مورد بررسی قرار گرفتند ، پیشنهاد نصب یک راکتور هسته ای در هواپیمای اب نشین " پرنسس " ( Princess ) ساخت شرکت بریتانیایی سارو ( Saro ) در برنامه تحقیقاتی نیروی نبرد و در سال 1954 کنار گذاشته شد .



پایان .
منبع : دوماهنامه هواپیما / ش11