پرواز عمودی :
در طی دهه 50 میلادی ( 30 خورشیدی ) ، نیروهای هوایی و دریایی امریکا ، چندین پروژه را ، برای دستیابی به هواپیماهای جنگنده ای که نیازمند به باند پروازی نبوده و قادر به پرواز و فرود عمودی باشد ، اغاز کرده و به پیش بردند ؛ که از میان انها می توان به هواپیماهای دم نشین ( هواپیماهایی که در روی زمین به طور عمودی بر روی دم ، قرار گرفته و به همین ترتیب برخاسته و فرود می امدند ) اشاره کرد . این هواپیماها ، اگرچه از نظر فنی موفقیت امیز بودند ، با این حال ، نتوانستند نظر موافق کاربران را تامین کنند و در نتیجه ، لغو شدند .
به دنبال ان ، روش دیگری که برای پرواز و فرود عمودی مورد مطالعه و ببرسی قرار گرفت ، استفاده از موتورهای جت مستقر در نوک بالها بود که می توانستند از وضعیت افقی به عمودی ، چرخش کنند . ( همانند هواپیمای ترابری ملخی V-22 کنونی ) ، تا هم نیروی بالابر را برای پرواز افقی عمودی را اماده کنند و هم با چرخشی به وضعیت افقی ، نیروی پیشرانه عادی را تامین کنند . شرکتی که این موضوع را عمیقا مورد مطالعه قرار داد ، شرکت Bell بود که نتیجه نهایی این فعالیت ها در قالب هواپیمای XF-109 تبلور یافت .
ادامه دارد...
منبع : دو ماهنامه هواپیما / ش12
علاقه مندی ها (Bookmarks)