غریبه ام و ...

[yas-90]

و فردا

که حتما مهم نیست

چندمین روز

چندمین ماه

این چند سال

چند قرن متوالیست.

همه چیز هم که اتفاق بیفتد

دیواره ی فنجان ات چندان بلند نیست

و به سادگی می شود

هر کسی را به غم مشترک خود نوشت.

روزها

به دیدن کسانی می روی

که دوستت دارند

و دستهایت را می بوسند

و پیشانیت را می بوسند

اما دلت به هیچ کس نمی رود.

کسی از یک شعر آنطرفتر

هر شب حالت را می پرسد؟؟



هنوز دستهای هیچ کس به اشتراک غمت نمی رسد

چرا که نشانه های فنجان ترا تنها آفریدند

مثل تنهایی تنهای کسی که فکر می کرد غریبه است


من پیشانیم را دوست ندارم

و دستهایم که قطعا کافرند

که فنجان قهوه ام را درست بر نمی گردانند

و تنهایی همه ی آدمها

از فنجان من بلند می شود

فنجانی پر از غربت

که مدام زیادتر می شود.


کیوان هاشم

[✿elnaz✿]

به پندار تو:
جهانم زيباست،
جامه ام ديباست،
ديده ام بيناست،
زبانم گوياست،
قفسم هم طلاست،

بر اين ارزد كه دلم تنهاست؟

[محسن مهابادی زاده]

...

[محسن مهابادی زاده]

سلام همراه....
گرچه در بیان ضعیفم و زبان و نگارشم ناتوان..ولی ...به قول مشکی پوش دوست داشتنی : وایسا دنیا من میخوام پیاده شم...

[sayed mojtaba]

قابل توجه عزیزان :
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید

[آرماندیس]

هوا بس ناجوان مردانه سرد است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ،
سرها در گریبان است.
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.
نگه جز پیش پا را دید نتواند ،
که ره تاریک و لغزان است.
وگر دست محبّت سوی کس یازی ،
به اکراه آورد دست از بغل بیرون ،
که سرما سخت سوزان است.
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک.
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت.
نفس کاینست ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟
مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین!
هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم.
منم من ، سنگ تیپا خورده ی رنجور.
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور.
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بی رنگ بی رنگم.
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم.
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست ،
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است.
من امشب آمدستم وام بگذارم.
حسابم را کنار جام بگذارم.چه می گویی که بیگه شد ،
سحر شد ، بامداد آمد؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه
نیست
حریفا! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد
زمستان است.
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده ،
به تابوت ستبر ظلمت نُه توی مرگ اندود ، پنهان است.
حریفا! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است.
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت.
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دست ها پنهان ،

نفس ها ابر ، دل ها خسته و غمگین ،

درختان اسکلت های بلور آجین ،
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه ،
غبار آلوده مهر و ماه ،
زمستان است.
گاهی میان خانه ات احساس غربت می کنی آن وقت است که آشنای دیرین تو هموطنت اولین تنه را بر پیکرت می زند....

[7raha7]

گر مرد رهی میان خون باید رفت... از پای فتاده نیمه جان باید رفت... تو پای به راه بنه و هیچ مپرس... خود راه بگویدت که چون باید رفت...انقد بهونه نگیرید. قشنگیای زندگی اینقدر زیاده که گاهی یادم میره به غمهام فکر کنم... نه که غم ندارم. ولی ای کاش عظمت... در نگاه تو باشد... نه در آنچه بدان مینگری...

[elinaaa]

دل ما اونقده پارست،موندنش مرگ دوبارست،آسمون سینه ی ما ،خیلی وقته بی ستارست،همینی که باقی مونده ،واسه دلخوشی تو بشکن،تیکه تیکه هامو بردن،آخرینشم تو بکن،نمیخوام بگذره عمری،خسته شی واسه فریبم،یقتو نمی گیره هیچکس،آخه من اینجا غریبم،بزن و برو عزیزم،مثل هرکس که زد و برد،طفلی این دل که همیشه به گناه دیگرون مرد......رضا صادقی

[s@n@z]

آموخته ام کسی که یادم نکرد من یادش کنم شاید که او از من تنها تر باشد
با وجود خدای به این بزرگی که کسی غریب و تنها نمیشه

[ایرج بابایی]

سلام دوست عزیز،عالی بودولی یکم ناقص بود