هاورکرافت

[hossien]

شناور اثرسطحي چيست؟

يك شناور اثر سطحي را مي توان وسيله نقليه دريايي دانست كه بر روي سطح آب و با فاصله كمي نسبت به آن پرواز ميكند و مي تواند به سرعت هايي بالاتر از ۶۰ گره دريايي(Knote) -در حدود ۱۰۰ کيلومتر در ساعت- دست پيدا كند. سفينه هاي دريايي رايج كه توانايي رسيدن به اين سرعت بالا را دارند، مصرف سوخت زيادي دارند. اگرچه يك شناور اثر سطحي دقيقا مانند هاوركرافت ، نيروي درگ كل خود را- با از بين بردن مقداري از درگ هيدروديناميكي – به مينيمم كاهش مي دهد. در تكنولوژي هاوركرافت، يك بالشتك هوا به طور مصنوعي بين بدنه وسيله نقليه و سطح آب ايجاد مي شود تا ميزان درگ هيدروديناميكي را كاهش دهد ولي در تكنولوژي WIGبه بالشتك هوا نيازي نيست و اين خاصيت به طور آيروديناميكي بوجود مي آيد. اين امر بدين معني است كه وقتي يك شناور اثر سطحي با سرعت مناسب به سمت جلو حركت مي كند، يك بالشتك هوايي ديناميك بين شناور و سطح آب بوجود مي آيد و اين برعكسِ هاوركرافت است كه در آن بالشتك استاتيكي هوايي وجود دارد.

يك شناور اثرسطحي همچنين مي تواند بعنوان يك هواپيما، كه در تمامي حالات پرواز اعم از برخاستن و فرود آمدن تحت اثرات سطحي زمين حركت مي كند، در نظر گرفته شود. ولي در اين نوع تعريف، يك مورد بايد رعايت شود. چون يك شناور WIG به طور كامل هواپيما نيست و به جز در بعضي از موارد، شناورهاي WIGنمي توانند در خارج از اثرات سطح پرواز كنند و معمولا ارتفاع پروازشان بوسيله طول كورد بالهايشان محدود مي شود، همچنين هيچ باندي براي نشسن و برخاستن نياز ندارند.

آکرانوپولان قایق پرنده عظیم الجثه

Ekranoplan ، يکي از غير متعارفترين ، بزرگترين و يکي از شاهکارهاي صنايع هوائي اتحاد جماهير شوروي بود. اين قايق پرنده عظيم الچثه ،‌مانند يک هواپيما عمل ميکند ولي فرق اساسي آن در اين است که اساس حرکت آن بر اساس اثر متقابل زمين است. اين نوع وسائل پرنده در ارتفاع کمي از سطح آب قادر به پرواز هستند و بر اثر دميده شدن هوا به زير بالها ، بالشتکي از هوا بين بالها و سطح (زمين- دريا) ايجاد شده که باعث حرکتي بدون مشکل ميشود. بر اساس اندازه اين نوع وسايل پرنده (Ground effect vehicles يا GEV) ارتفاع آنها بر فراز زمينهاي مسطح، يخها و آبها فرق ميکند. اکرانوپلان توسط طراح مشهور شوروي روستيسلاو الکسيف طراحي شد.

در خلال جنگ سرد، اکرانوپلان بارها در درياي خزر ديده شد. يک غول بزرگ و سريع. نام هيولاي درياي خزر توسط سرويسهاي جاسوسي آمريکا روي آن گذاشته شد. در ميانه دهه 1960، در اوج جنگ سرد، عکسهاي شناسائي (جاسوسي) آمريکا وجود هواپيمائي با ابعاد غول آسا (100 متر)را در آبهاي درياي خزر شناسائي کردند. اين هيولاي عظيم داراي 540 تن حداکثر وزن برخاست،‌ قادر به حرکت با سرعت 400 کيلومتر بر ساعت،‌با بالهايي چهار گوش و به طرز باورنکردني کوتاه بود. از ديگر قابليتهاي آن ميتوان به پرواز در نزديکي سطح (بين 1 تا 4 متر)،‌ذخيره کردن انرژي و پرواز در زير ديد رادار ها اشاره کرد. نامي که روسها براي اين مدل از اکرانوپلان گذاشتند KM که مخفف korabl-maket بود.

نيروي رانش اکرانوپلان KM از هشت موتور بزرگ Dobryin VD-7 توربوجت مستقر در جلوي بدنه و پشت کابين خلبان تامين ميشود که با دميدن هوا به زير بالها باعث ايجاد بالشتکي از هوا گرديده و در نتيجه هواپيما را از روي سطح آب بلند ميکند. يکبار که اکرانوپلان به اندازه کافي سرعت گرفت تا از سطح آب بلند شود ديگر با سطح آب تماسي نخواهد داشت. وظيفه اکرانوپلان حمل و نقل نظامي اساسا در درياي خزر و سياه با سرعت بالا و زير ديد رادارها بود. در خلال توسعه طرح KM، الکسيف شروع با آغاز پروژه اي با نام A-90 "Orlyonok" که قابليت حمل و نقل نظامي با ابعادي کوچکتر (58 متر طول، 140 تن وزن ) بود را کرد. A-90 داراي دو موتور توربوجت در جلوي بدنه و يک موتور توربوپراپ در انتهاي دم است که قادر ميسازد تا با سرعتي معادل 400 کيلومتر بر ساعت در 1500 کيلومتر و در ارتفاعي بين 5 تا 10 متر به ماموريت بپردازد. اولين پرواز A-90 در سال 1972 بود.

حدود 120 فروند A-90 در ابتدا براي ورود به خدمت برنامه ريزي شده بود اما بعدها به 30 فروند براي ناوگان درياي سياه و بالتيک کاهش پيدا کرد. توسعه اکرانوپلانها توسط وزير دفاع شوروي ، ديميتري يوستينوف حمايت ميشد ، اما پس از مرگ مارشال يوستينوف در سال 1985، جانشين او، مارشال سوکولوف حمايت مالي از طرح را متوقف نمود. فقط 3 فروند اکرانوپلان از نوع A-90 ساخته شد. اکرانوپلان KM در سال 1980 بر اثر اشتباه خلبان سقوط کرد. کوششها براي به سطح آب آوردن آن به علت وزن و ابعاد بسيار بزرگ آن ناکام ماند. پس از سقوط اتحاد جماهير شوروي، اکرانوپلانها در کارخانه کشتي سازي ولگا ساخته شدند (مدلهاي مختلف و تجاري).

اکرانوپلان داراي مدلهاي مختلفي است از جمله آن، مدل اکرانوپلان کلاس Lun ميباشد که مدليست کاملا نظامي و يکي از جالبترين و موفقيت اميزترين طرحهاي اکرانوپلان به حساب ميامد. Lun در سال 1987 پروازهاي آزمايشي خود را در درياي خزر (برخي گزارشها در درياي سياه)شروع کرد. Lun مشابه طرح KM بود اما داراي ابعادي کوچکتر (73 متر) و با قابليت حمله با سرعت زياد بوسيله 6 فروند موشک کروز ضد کشتي SS-N-22 Sunburn بر عليه شناورهاي آمريکائي بود. هرچند که شرايط دشوار اقتصادي براي روسها مانع از آن شد که نمونه دومي از Lun ساخته شود. 8 موتور توربوجت Motorostroitel NK-37 ، قادر به نيروي کششي معادل kn 127.4 (هرکدام) براي Lun بودند. در تاريخ 12-07-2007, دو فروند اکرانوپلان توسط Google Earth در کاسپيسک مشاهده شد.

حتي در حال حاضر نيز کشورهائي چون امريکا،‌چين، انگليس، آلمان،‌استراليا در حال تحقيقات بر روي چنين هواپيماهائي هستند.

مشخصات کلاس Lun

خدمه: بين 6 تا 9 نفر
طول: 73.8 متر
فاصله دو نوک بال: 44 متر
ارتفاع: 19.2 متر
وزن خالي: 286 تن
وزن بارگيري شده: 350 تن
حداکثر سرعت: 450 کيلومتر بر ساعت

تسليحات:

شش فروند موشک ضد کشتي SS-N-22 Sunburn
يک قبضه توپ PI-23 . بيست و سه ميليمتري

آويونيک:

رادار جستجو گر

پايداري

5 روز

نيروي الکتريکي:

دو توربين گازي 200kw

گردآوری : سایت هوافضا1 . با تشکر از وبلاگ زیر
http://wigcrafts.persianblog.ir/