ای به دل آشنا...

[farhad_jomand]

یک جاهای مخصوصی از دلمان هست،که فقط و فقط مخصوص یک آدم های خاصی هست!انگار کن که آن آدم آفریده شده که یک روزی بیاید و آن قسمت از دلمان را برای خودش کند :)حتی اگر آن آدم برود یا خودمان از دلمان بیرونش کنیم جای خالیش توی دلمان میماند.و گاهی آنقدر خودمان و دلمان سوت و کوریم که آن جای خالی توی دلمان خیلی به چشم می آید و ما خالی بودنش را با درد حس میکنیم!حتی اگر آن آدم،آدمی بوده که لایق دوست داشته شدن نباشد!اگر یک جایگزین برای آدم های خاص زندگیمان بیاید...اگر شخص یا دلخوشیِ جدید آنقدر عزیزو ویژه باشد که صاحب تمامِ دلمان شود،باز هم حتی شده به اندازه ی یک اپسیلون جای خالیِ آدمهای سابق توی دلمان میماند...تا ابد!همین است که گاهی یاد آدمهایی میفتیم که یک روز یک جایِ ویژه توی دلمان داشته اند!همین است که گاهی شب ها خواب آدم هایی را میبینیم که شاید خیلی وقت بوده یادش نبوده ایم... همین است یک روز صبح از خواب بیدار میشویم و بدون هیچ دلیلی،تا خودِ شب،تا وقتی چشممان را روی هم بگذاریم دلمان در هوای یک آدمِ سابق میتپد!
چون که یک جای هرچند کوچک توی دلمان دارد...یک جایِ خالی!یک جایِ خالیِ همیشگی...