چرايي نفي عقل در ادبيات

[میترا پوررحیم]

در ادبيات ما ابيات فراواني يافت مي شود که به نوعي بر نفي عقل دلالت دارند
اين موضوع را ايجاد کردم تا ببينم دوستان چه استنباطي در اين خصوص دارند و اطلاعاتشان در چه حد است؟
آيا شعراي بزرگ ما ضد منطق و استدلال و عقلانيت حرکت مي کرده اند؟
اگر جوابتان منفي است، پس دليل وجود چنين ابياتي را چه مي دانيد؟

آزمودم عقل دورانديش را - بعد از اين ديوانه سازم خويش را (مولانا)
جمله ي ديوان من ديوانگي است - عقل را با اين سخن بيگانگي است (عطار)
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولي - عشق داند که در اين دايره سر گردانند (حافظ)
پاي استدلالين چوبين بود - پاي چوبين سخت بي تمکين بود (مولانا)

من میگم انسان اول باید خدا رو درک کنه با تمام وجودش بفهمه که خدا باید باشه وقتی فهمیدی خدا هست اون وقت باید دیونه بشی دیگه عقل جواب نمیده باید تو بشی عاشق که هر جا به دنبال معشوقه که عقل از درک اون عاجزه مثل داستان پروانه ها و شمع. چرا میگن فلانی عاشقه عقلش کار نمیکنه من این مثال رو برای عشق به خدا میگم اگه انسان عاشق خدا بشه دیگه عقل جوابگو نیست فقط باید با دل جلو بری البته نظر منه نمیدونم درسته یا نه؟ امروز فهمیدم اول باید درک کنم به وجودش بعد براثر مرور زمان و اتفاقاتی که خدا بر سر راهم میزاره کاملا درکش میکنم البته امیدوارم همه امیدوار باشیم