پرندگان شکاری

[بهـمن]

طرلان:

طرلان از پرندگان شکاری با اندازه متوسط به شمار می رود . طول بدن آنها تا حدود ۵۰ تا ۷۰ سانتی متر است . و دو سر بالهایشان از ۹۰ تا ۱۲۰ سانتی متر است . وزن آنها بین ۵۰۰گرم الی ۱٫۵ کیلو گرم است . این پرنده اغلب در نواحی معتدل دیده می شود . عموما یک پرنده مقیم است ولی انواعی که در مناطق سردسیری زندگی می کنند ، در زمستان ها به نواحی گرمتر می روند.

طرلان ها دارای دم دراز و بالهای پهن هستند که در نواحی جنگلی دیده می شوند . در بالای چشمانشان یک نوار سفید رنگ دیده می شود و نوع بالغ آن دارای پرهای آبی مایل به خاکستری است . پرنده های نابالغ ،پرهایی به رنگ قهوه ایی و چشمانی به رنگ نارنجی روشن دارند . در پرندگان بالغ ، چشمها قرمز تیره است.

طرلان ها با بال زدن و شیرجه های متوالی پرواز می کنند . گرچه اندازه نسبتا بزرگی دارند ، ولی هنگام شکار بسیار سریع هستند ، دم بلند آن ها به تغییر جهت های سریع کمک می کند و به راحتی در لابلای درختان پرواز می کند.

غذای اصلی طرلان ها را پسدانداران کوچک و نیز پرندگان تشکیل می دهند. آنها پس از مشاهده ی شکار به طور ناگهانی به آن حمله کرده و اغلب شکار خود را روی زمین می گیرند.

آنها لانه سازی را بر روی درختان انجام می دهند و پرنده ی ماده دو الی پنج تخم میگذارد و ۳۵ تا ۳۸ روز روی تخم ها می خوابد . مراقبت از جوجه ها ۵ الی ۶ هفته طول می کشد. که در این زمان بندی رشد جوجه نر نسبت به جوجه ماده سریع تر است. جوجه ها در سن ۱۰ الی ۱۲ هفتگی کاملا از والدین خود جدا می شوند.

این پرندگان در بلوچستان در زمستان نیز دیده شده است که احتمالا به خاطر مهاجرت بوده .

[بهـمن]

پیغوی کوچک :

پیغوی کوچک از پرندگان شکاری کوچک به شمار می رود و مقیم آسای جنوبی و آفریقاست . طول بدن آن ۲۶ الی ۳۰ سانتی متر و دارای بالهای پهن و دم میله ایی مانند و بلند است که امکان مانور های سریع را به آن می دهد .

این پرنده در هنگان بلوغ کامل دارای سطح پشتی به رنگ خاکستری روشن و سطح شکمی متمایل به قرمز است . نر و ماده به هم شبیه بوده ولی جنس ماده اندکی بزرگتر از نر است . پرنده های نابالغ ، دارای سطح پشتی قهوه ایی و سطح شکمی سفید با لکه های قهوه ایی هستند و دمشان میله مانند ست.

این پرنده در مناطق جلگه ایی و جنگل های باز زندگی می کند وبرای شکار از حمله های ناگهانی استفاده می کند. بدین ترتیب که در یک مکان به کمین نشسته و به طور ناگهانی به شکار خود حمله می کنند. غذای اصلی پیغوی کوچک را مارمولک ، پرندگان و پستانداران کوچک تشکیل می دهد. .

این پرنده برای لانه سازی ، بالای درختان را ترجیح میدهد . و هرساله یک لانه جدید می سازد و حدود سه تا هفت تخم می گذارد

منبع: وبلاگ پرندگان شکاری وابسته به سایت دامکده

[بهـمن]

قرقی هریس



این پرنده دارای اندازه ایی متوسط بوده و در ایالات متحده ؛ شیلی و آرژانتین زندگی می کند. طول بدن آن حدود ۶۰ سانتی متر و فاصله ی بین دو سر بال آن حدود ۱۲۰ سانتی متر است . وزن متوسط آن حدود ۹۰۰ گرم می باشد . ماده ها تقریبا ۱۰ درصد از نر ها بزرگترند. رنگ قهوه ایی است . قسمت انتهایی دم و قسمت انتهایی بدن سفید رنگ است.

قرقی های هریس هنگام شکار کردن رفتار اجتماعی از خود نشان می دهند . جوجه های آنان ممکن است تا مدت سه سال نیز با والدین خود زندگی رکده و در بزرگ کردن جوجه های بعدی به والدین خود کمک می کنند . هنگام شکار کردن دو تا شش پرنده با هم همکاری می کنند . و شکار خود را به دام می اندازند .

رفتار اجتماعی آنها مکوجب می شود که در اسارت به راحتی به سر ببرند. از سال ۱۹۸۰ به بعد در خارج از آسیا استفاده از آنها در شکار بسیار عمومیت یافته و امروزه طرفداران بسیار زیادی دارد. تربیت آنها نسبتا اسان بوده و پرندگان خونگرمی هستند. سرعت پرواز و شتابگیری این پرندگان نسبتا کم است اما گروهی شکار کردن آنها این مشکل را رفع کرده است . این پرندگان نیز با صاحب خود شکار می کنند و بالای سر آن پرواز می کنند و منتظر می مانند تا صاحبش خرگوشی را برایشان رم دهد . امروزه در بسیاری از فرودگاههای اروپا از این پرنده برای فراری دادن پرندگانی مانند کبوتر استفاده می شود. زیرا حضور این پرندگان مانند کبوتر موجب برخورد آنها با هواپیما و ضرر و زیان می باشد. این قرقی دو الی ۴ تخم می گذارد و ۲۸ روز روی تخم ها می خوابد. از وجود انها در ایران اطلاعاتی در دست نیست.

برگرفته از وبلاگ پرندگان شکاری وابسته به دامکده

[بهـمن]

قرقی شانه قرمز

این قرقی از نظر جثه بسیار شبیه کلاغ است.شانه های آن دارای لکه هایی به رنگ قرمز متمایل به قهوه ایی و سینه اش به صورت راه راه است . بخش فوقانی پرهای بال در پرندهی بالغ به رنگ سیاه و سفید به صورت میله ایی می باشد . بخش زیرین پرهای پروازی به رنگ قرمز متمایل به قهوه ایی است که دارای رگه هایی از سفید رنگ می باشد . بر روی سینه نیز نوارهایی نازک نیره رنگی دیده میشود. و ناحیه پشت و سر به رنگ قهوه ایی تیره است . در ناحیه دم آن چند نوار باریک سفید دیده میشود. جثه ی پرنده ی ماده اندکی از نر بزرگتر است ولی رنگ پرها در هردو شبیه به هم هستند.

پرنده های نابلغ دارای بدنی قهوه ایی و رنگ بال و پرشان نسبت به نوع بالغ براقیت کمتری دارد. نوار های ناحیه ی شانه در پرندگان جوان به رنگ زرد نخودی است . بخش زیرین بدنشان به سفیدی می گراید و تعدادی نوار قهوه ایی در این ناحیه دیده میشود.

همانند سایر قرقی ها قرقی شانه قرمز نیز دمی دراز دارد و بالهای گرد دارد.

قرقی شانه قرمز نواحی جنگلی مرطوب را برای لانه سازی انتخاب می کند. و بر می گزیند و درختان بزرگ و بعضا درختان مخروط دار را برای لانه سازی انتخاب می کنند.

[بهـمن]

سارگپه پر پا

این پرنده از پرندگان شکاری با اندازه متوسط به شمار می رود. طول بدن آن حدود ۵۰ تا ۶۰ سانتی متر بوده و فاصله دو سر بال آن به ۱۳۰ سانتی متر می رسد . در اروپا آسیا و آمریکای شمالی دیده می شود . در زمستان ها به نواحی جنوبی مهاجرت می کنند. این پرنده نواحی جنگلی را برای زندگی ترجیح می دهد. وزن این پرنده حدود ۱٫۵ کیلو و طول عمرشان حدود ۱۸ سال است. در مقایسه با سارگپه معمولی ؛ بالهای آن طویل تر و از نظر ظاهری به عقاب شبیه تر است.

عموما بخش بالایی بدن آنها قهوه ای و بخش زیرین قهوه ایی روشن بوده و دمی به رنگ سفید با نوارهای انتهایی تیره دارند . برخی از انواع کانادایی کاملا به رنگ تیره هستند. پرنده های نابالغ بر روی دمشان پرهایی خاکستری دارند. این پرنده منطقه وسیع را که دارای دید وسیع است را برای زندگی انتخاب می کنند. و از نواحی جنگلی دوری کرده و برای لانه سازی نواحی بلند و صخره ها را ترجیح می دهند. اگر مکان مرتفع در دسترس آنها نباشد در نواحی کم ارتفاع و بعضا بر روی درختان نیز لانه سازی می کنند این پرنده اغلب چهار تخم می گذارد ولی در برخی سالها که شرایط مساعد تر باشد ممکن است تخم هایی بیشتر بگذارد . عمده عذای آن را پستانداران کوچک تشکیل می هد. زمستان ها به تعداد خیلی کم در جنوب شرقی دریای خزر و ترکمن صحرا به ندرت در گیلان هم مشاهده شده است.

منبع : پرندگان شکاری وابسته به دامکده

[بهـمن]

سارگپه جنگلی

گرچه اسم این پرنده ظاهرا بیان می کند که باید آن را جز سارگپه ها به شمار برد ولی در اصل جزو تیره کور کور ها به شمار می رود. این پرنده تابستانها در اروپا و آسیای غربی و زمستان ها را در آفریقا به سر می برد و عمده غذای آن را لارو زنبور تشکیل می دهد. ولی بعضا حیوانات کوچک را هم شکار می کند.

این پرنده اماکن جنگلی را برای زندگی انتخاب کرده و به تنهایی زندگی می کند. طول بدن آن ۵۲ الی ۶۰ سانتی متر و طول بالها نیز در حالت باز ۱۳۵ تا ۱۵۰ سانتی متر است که از سارگپه ی معمولی بزرگتر است . منقار آن کشیده و سرش کوچک است و بالهای باز بدون بال زدن پرواز می کند دم آن در مقایسه با سارگپه معمولی طویل تر است و معمولا در نوار باریک و یک نوار پهن انتهایی دارد.

عموما جنسیت آنها را می توان از روی بالها و پرشان شناسایی کرد . نوع نر دارای سر آبی مایل به خاکستری است در حالی که سر ماده قهوه ای رنگ است. جنس ماده ی آن بزرگتر و تیره تر از نر است.

تابستان ها نسبتا فراوان است و به صورت مهاجر در شمال و غرب ایران دیده می شود.

[بهـمن]

دلیجه

طول بدن این پرنده حدود ۳۴ تا ۳۸ سانتی متر و فاصله ی دو سر بالهای آن ۷۰ تا ۸۰ سانتی متر است . وزن پرنده ی نر بالغ حدد ۱۵۵ گرم و وزن پرنده ی ماده بالغ حدود ۱۹۰ گرم می باشد . این پرنده در تمام آسیا ، اروپا و آفریقا دیده می شود. و جثه ی آن در مقایسه باسایر پرندگان شکاری کوچک است. دلیجه دارای بالهای نوک تیز و دم باریک بوده و رنگ پرهای آن قهوه ای یا خاکستری است که لکه های تیره ایی بر روی آن دیده می شود. رنگ سر و دم پرنده ی نر آبی متمایل به خاکستری است.

دلیجه ها مکان های ابز و کم درخت را برای زندگی ترجیح می دهند . دلیجه هنگام شکار در ارتفاع ۱۰ الی ۲۰ متری از زمین به صورت درجا بال می زند و به دنبال شکار می گردد . زمانی که شکار خود را یافت بطور ناگهانی به طرف آن شیرجه می رود . دلیجه ها عموما به تنهایی شکار می کنند.

غذای اصلی دلیجه را پستانداران کوچک ، پرندگان کوچک ، ، حشرات، کرم خاکی ، و قورباغه تشکیل می دهد . دلیجه ها می توانند از فاصله ی دور شکار خود را ببینند . آنها قادرند حتی یک زنبور عسل را از فاصله ی ۵۰ متری ببینند. آنها عادت دارند که به طور پیاپی شکار کرده و آنها را برای روزهای بعد ذخیره کنند.

دلیجه ها باری خود لانه نمی سازند بلکه از لانه های سایر پرندگان استفاده می کنند. در ایران به صورت بومی فراوانند.

منبع: وبلاگ پرندگان شکاری وابسته به سایت دامکده

[بهـمن]

دلیجه ی کوچک:

دلیجه ی کوچک دارای طولی ما بین ۲۷ تا ۳۳ سانتی متر بوده و فاصله دو سر بالهای آن حدود ۶۳تا۷۲ سانتی متر بوده . این پرنده بسیار شبیه دلیجه بوده ولی بالها و دم آنها نیز کوتاه تر است . کم رنگ تر.

پشت آن قهوه ای و بخش تحتانی بده به رنگ خاکستری دیده میشود. پرنده ی نر سر خکستری رنگو دمی شبیه به دلیجه دارد ولی لکه های خاکستری ناحیه پشت بدن آن کمتر است.

ماده و پرنده های نابالغ اندکی رنگ پریده تر هستند. اما بسیار شبیه دلیجه می باشد که شناسایی آنها بسیار سخت است. غذای اصلی این پرندگان را حشرات تشکیل میدهد.

این پرنده به ندرت درجا بال می زند ولی اغلب بال باز پرواز می کند. رفتاری جسورانه تر و سر و صدای آن از دلیجه بیشتر است.

این پرنده بر ساختمان ها صخره ها یا سوراخ درختان لانه می سازد و ۳تا ۶ تخم می گذارد. تابستان ها در ایران بسیار فراوان هستند.

[بهـمن]

لیل :
لیل از شاهین هایی با اندازه متوسط به شمار می رود . طول آن ۳۰ تا ۳۵ سانتی متر است بالهای آن دراز و نوک تیز بوده و دمش مربعی شکل می باشد . غذای اصلی آن را حشرات بزرگ مثل سنجاقک تشکیل می دهدکه در حین پرواز آنها را با چنگال خود گرفته و به منقار خود منتقل می کند . بعضا پرندگان کوچک را هم شکار میکند .
هنگام پرواز بسیار سریع و چابک است . پرندگان بالغ بخش فوقانی خاکستری و بخش تحتانی رگه دار دارند و ناحیه ی گلوی آنها سفید رنگ است . با مشاهده ی دقیق می توان ناحیه ی قرمز رنگی را ران آنها تشخیص داد . نر و ماده شبیه هم هستند . رنگ پرندگان نابالغ ، اندکی قهوه ای تیره است . این پرنده در مناطق باز با درختان پراکنده زندگی می کند .
لیل ها از لانه های قدیمی سایر پرندگان استفاده کرده و ۲ تا ۴ تخم می گذارند . این پرنده در مناطق باز و مزارع دیده میشود . تابستان ها در ایران فراوان است .
منبع: دامکده

[بهـمن]

لا چین :

این پرنده دارای جثه نسبتا بزرگی است . طول بدن آن بین ۴۳ تا ۵۰ سانتی متر بوده و فاصله ی دو سر بالهای آن ۹۵ تا ۱۰۵ سانتی متر است . از نظر ظاهری شبیه شاهین بوده ولی علی رغم شاهین که شکار خود را با شیرجه زدن به چنگ می آورد ، او شکارش را با تعقیب به دام می اندازد . شکار اصلی آن را پرندگان تشکیل می دهند .
بر روی منقار یک برآمدگی تیز دیده می شود . که از میانه منقار تا گوشه دهان ادامه می یابد . لاچین در زمینهای باز بی درخت دیده میشود . و لانه ی خود را در لبه ی صخره ها می سازد و ۳الی ۴ تخم می گذارد . بعضا از حفرات درون تنه ی درختان برای لانه سازی استفاده میکند .
نر و ماده شبیه یکدیگرند ولی پرندگان نابالغ بیشتر به بالابان شباهت دارند . در عین حال هیچگاه ناحیه ی ران آنها همانند شاهین های بزرگتر ، تیره رنگ نیست . گونه ای از لاچین ها دارای بخش های فوقانی به رنگ خاکستری یا قهوه ایی متمایل به خاکستری هستند .
امروزه از جفت گیری بین شاهین و لاچین گونه های جدیدی به وجود امده اند که به طور گسترده ایی در امر شکار به کار گرفته می شوند .
پراکندگی جغرافیایی در ایران : به تعداد کم در جزایر کوچک سنگی دریاچه ارمیه زاد و ولد میکند و ظاهرا بومی این ناحیه است .
منبع:دامکده