من هم می خواهم میدان و مرکز ثقل نظم و هماهنگی معادلات جهانی را بدانم شما چطور؟!

[nezamehadafmand]

من هم می خواهم میدان و مرکز ثقل نظم و هماهنگی معادلات جهانی را بدانم شما چطور؟!

[nezamehadafmand]

نیروهای جاذبه در جهان


آنچه که بسیار روشن است، نامتناهی بودن جهان است. و علم، هر چه بیشتر به کشف کهکشانی بسیار دور، که دهها هزار میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، نایل آید، باز نامتناهی بودن هستی، واضح تر می شود. (اما نکته بسیار شگفت انگیز اینست که) عرصه نامتناهی هستی را، یک قانون ثابت حکمرانی می کند، قانونی که به نیروی جاذبه معروف است.


هر مجموعه ای از هستی، مجموعه دیگری را در حد خویش و در حد مسافت میان آنها، جذب می کند. با تصرف کائنات توسط قانون واحد نیروی جاذبه، می توان گفت که کل هستی، مجموعه ای واحد است و اگر هر مجموعه ای، همانند خویش را جذب می کند، اما چه چیزی میان پراکندگی هستی و همگرایی آن به عنوان یک مجموعه واحد، حایل شده است؟


پاسخ در آیه ای از قرآن نهفته است :


‚وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ƒ (طارق : 11)


«و سوگند به آسمان برگرداننده»


هرچه که در آسمان است، در چرخش است، در مداری بسته و در حال دور زدن و برگشتن. این حرکت دورانی و پی در پی، موجب ایجاد نیرویی گریز از مرکز می شود. نیرویی در برابر نیروی جاذبه. این تقابل و حرکت مداوم میان این دو نیرو، تعادل حرکتی را به وجود می آورد. که باز یکی دیگر از نشانه های خداوند است و نشانه عظمت پروردگار :


‚اللهُ الّذی رَفَعَ السَّمواتِ بِغَیرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهاƒ (رعد : 2)


«خدا همان کسی است که آسمان ها را چنانکه می بینید، بدون ستون بر پا داشت».


(عَمَد) جمع عمود است، یعنی، ستون، اما ستون آسمان ها و زمین، قابل رؤیت نیست ... ‚بِغَیرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهاƒ


برخی از دانشمندان می گویند : که این آیه بر وجود نیروی جاذبه میان کهکشان ها، ستارگان و توده های فضایی، دلالت می کند.


نیروی جاذبه در آیه ای از قرآن، به اشاره آمده است :


‚اَمَّنْ جَعَلَ الأرْضَ قَراراًƒ (نمل : 61)


«(بتها بهترند) یا کسی که زمین را قرارگاه (و محل اقامت انسان ها) ساخته است».


کیست که همه چیز را بر روی زمین قرار داده و جذب آن شده اند؟ حقیقت وزن چیست؟ هوا و دریاها و هرچه که روی زمین است، جذب آن شده است. اگر انسان در فضا پرواز کند و به خط پایان نیروی جاذبه برسد، احساس بی وزنی می کند.


آیه دیگری که بر نیروی جاذبه دلالت می کند :


‚وَ إذَا الارْضُ مُدَّتْ وَ اَلْقَتْ ما فِیها وَ تَخَلَّتْƒ (انشقاق : 3-4)


«و هنگامی که زمین گسترده می شود (با زدوده شدن فرازها و نشیب ها و پستی ها و بلندی های آن، صاف و هموار می گردد) و آنچه (از خزینه ها و مرده ها) در درون خود دارد بیرون می اندازد، و (از آنها) خالی می گردد».


با از بین رفتن نیروی جاذبه، زمین تمام محتویات درونش را بیرون ریخته و پراکنده می کند و درون تهی می شود و دیگر به حالت اول برنمی گردد. محور استدلال های بالا آیه زیر است که خداوند می فرماید :


‚اِنَّ اللهَ یُمْسِکُ السَّمواتِ وَ الأرْضَ أَنْ تَزُولاƒ (فاطر : 41)


«خداوند آسمان ها و زمین را نگاهداری می کند و نمی گذارد (از مسیر خود) خارج و نابود شوند.».


خروج خورشید از وسط آسمان، انحراف خورشید به حساب می آید. خداوند خبیر و آگاه می فرماید :


‚وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ƒ (طارق : 11)


و آن را قانون آسمان قرار داده است، پس هر سیاره ای در هستی، برای حرکت و دورانش، محوری کروی یا بیضی شکل دارد، و با طی آن به محل اول برمی گردد، آن هم بدون کمترین انحرافی. این دقت و نظم کار کیست؟ اگر خورشید از مسیر خویش خارج شود، به سوی سیاره ای دیگر میل خواهد کرد و در اثر تصادم با آن، حیات از زمین رخت بر می بندد، کیست که این سیاره ها را در مسیر حرکت اصلی خویش ثابت نگه می دارد؟ اگر یک قطار از راه آهنی خویش، خارج شود، سقوط خواهد کرد، اما بقای آن در مسیر و بقای وسایل نقلیه، هر کدام بر مسیر خود و نیز بقای زمین در مسیر خود به دور خورشید، تقدیر و برنامه پروردگار توانا و حکیم است، خداوند متعال می فرماید :


‚اِنَّ اللهَ یُمْسِکُ السَّمواتِ وَ الأرْضَ أَنْ تَزُولاƒ (فاطر : 41)


یعنی : کنترل آنها و عدم خروج آنها از مسیر خویش در کنترل خداست. ستاره هالی که در سال 1910 و بار دوم در سال 1986 از کنار زمین عبور کرد و پس از هزاران سال هنوز در مسیر دقیق خود دیده می شود و حتی کمترین تغییری در سرعت آن ایجاد نشده است، و یا سایر ستاره های دنباله دار، زمین و کل منظومه شمسی به تدبیر چه کسی در این وضعیت دقیق و منظم قرار گرفته اند؟


خداوند، خود می فرماید :


‚وَ الشَّمْسُ تَجْری لِمُسْتَقَرٍّ لَّهاƒ (یس : 38)


«و (نشانة دیگری بر قدرت خدا، این است که) خورشید به سوی قرارگاه خود در حرکت است».


همه اجزای هستی در مسیر خویش در حرکت است و از آن عدول نمی کند، چون قدرتی توانا پشتوانه آن است، یعنی خالق هستی که :


‚اِنَّ اللهَ یُمْسِکُ السَّمواتِ وَ الأرْضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا اِنْ امْسَکَهُما مِنْ اَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إنَّهُ کانَ حَلیماً غَفُوراًƒ (فاطر : 41)


«خداوند آسمان ها و زمین را نگاهداری می کند و نمی گذارد (از مسیر خود) خارج و نابود شوند، هرگاه (هم بخواهند از مسیر خود) خارج و نابود شوند، جز خدا هیچ کس نمی تواند آنها را (در مسیر خود) نگاه و محفوظ دارد. خداوند شکیبا است (و در مجازات تعجیل روا نمی دارد و آمرزنده است (و توبة بزهکاران را می بخشاید)».


آیا تمام نیروهای زمینی، در صورت انحراف زمین از مدار خویش، توانایی باز گرداندن آن را به مسیر درست آن دارند؟ و یا خورشید اگر منحرف شود، برای اهل زمین قابل بازگشت خواهد بود؟


واحد دین واندیشه تبیان زنجان

گرد آوری: گروه دین و اندیشه سایت تبیان زنجان