ووشو

[Mr.Engineer]

ووشو (به انگلیسی: wushu) (به چینی: 武術)
به هنرهای رزمی کشور چین گفته می‌شود
که در آن انواع مختلف حرکات جهت سلامتی جسم و روح و دفاع از خود در نظر گرفته شده‌است.

در چین باستان از هنرهای رزمی برای دفاع از سرزمین یا خود یا خانواده از دشمنان، راهزنان و غیره استفاده می‌شد.


امروزه ووشو بصورت یک ورزش استاندارد جهانی به مردم جهان ارائه شده‌است و فقط منحصر به کشور چین نیست و مردم کشورهای مختلف برای بهره گیری از خواص طبی وشرکت در رقابتهای قهرمانی این رشته ورزشی را تمرین می‌کنند.

هنر رزمی ووشو بطور کلی در مسابقات در دو بخش ارائه می‌شود:

1. زمینه تالو (اجرای فرمهای سنتی چینی بصورت زیبا به همراه حرکات آکروباتیک)
2. زمینه سانشو (مبارزه آزاد بر روی سکو با استفاده از دستان و پاها و زیرگیری)


سه سبک اصلی ووشو چانگ چوان،نان چوان وتای چی چوان می‌باشد.

درمسابقات بین‌المللی فرمهای استاندارد وحرفه‌ای ازاین سبکها اجرامی شود.
چانگ چوان یک سبک شمالی است و واژه چانگ چوان به معنی مشت بلند می‌باشد.

در این سبک از حرکات بادستان وپاهای کشیده وحرکات زیبای آکروباتیک استفاده می‌شود. نان چوان یک سبک جنوبی است و بیشترحرکات آن انفجاری و باسرعت است ونمایانگردرگیریهای نزدیک می‌باشد.

تای چی

سبکی است که برپایه انرژی چی بناشده است وبه تقویت بدن هم ازنظرجسمی وهم از نظرروحی می‌پردازد.

در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن راتنظیم می‌کند
قدمت ووشو در کشور چین به زمان های بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند، باز می گردد.

در آن زمان به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماری ها، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارت های نظامی به افراد جامعه، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول دوره های مختلف به ورزش ووشوی امروزی بدل شده است.

در حدود پنج قرن پیش از میلاد، یک راهب هندی به نام "بود هیدهارما" که با نام های "تامو" و "داروما تائیشی" هم از او یاد می شود، به قصد اشاعه تعلیمات مذهبی از هند راهی چین شد و در معبدی به نام شائولین به تعلیم و تربیت راهبان آن پرداخت.

تعالیم وی شامل مجموعه ای از تمرین های پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که به واسطه وضعیت جسمانی ضعیف، پیروان او طاقت تحمل آموزش های وی را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بی حالی می شدند.

از این رو تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به "18 حرکت دست لوهان" معروف شد.

این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند.


در طی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ای از ورزش های رزمی در معبد شائولین گرد هم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیواناتی چون پلنگ، درنا، مار، ببر و اژدها به وجود آوردند.

لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی برای حکومت خود می دید، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد.

در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد، فقط تعداد اندکی از افراد توانستند از مهلکه جان سالم به دربرند. این واقعه تلخ موجب انتشار و اشاعه ورزش های رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید.

هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر چین تمرین های ورزش های رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آن را ممنوع اعلام کرده بودند ولی امپراتورانی هم بودند که به علت علاقمندی به این تمرین ها موجبات ترویج آن را فراهم کردند.

در دوران سلسله های شانگ (shang) و ژو (zhou) حرکاتی از ووشو بوجود آمد که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پاییز و بهار مسابقه های خاصی به نام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد.
با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو، رفته رفته حرکات رزمی با شمشیر، نیزه و چوب بوجود آمد. ظهور گروههای نمایش خیابانی به نام لوکی (Luqi) که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند، خود باعث گسترش بیشتر ووشو گردید. دوران سلطنت سلسله های کینگ (Qing) و مینگ (Ming) را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد.

در طی سال های 1912 تا 1949 سازمان های بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند مثل انجمن هنرمندان رزمی و انجمن تربیت بدنی و ... که در گسترش ووشو نقش مهمی را ایفا کردند.

در سال 1956 انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شد که با اشاعه حرکاتی چون فرم ساده شده تای چی چوان، چانگ چوان، حرکت شمشیر پهن و باریک، نیزه و چوب در سطوح مبتدی، متوسط و عالی در بهبود همگانی شدن ورزش ووشو کمک شایانی کرد.

در سال 1958 نخستین پیش نویس قوانین مسابقه های ووشو توسط کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تنظیم شد.

با راهنمایی های همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین، انجمن ها، اتحادیه ها، مدارس ووشو، انجمن های تحقیقاتی، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی، محلات، شهرها و ایالات تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیت های جمعی ووشو را به وجود آوردند.

تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاه ها تشکیل شدند و در برخی از موسسه های تربیت بدنی، رشته تحخصصی ووشو در مقطع لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید.


در سال 1984 درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعیین شد.

با تصویب دولت چین در سال 1986 انستیتو تحقیقات ووشوی چین تشکیل و به عنوان عالی ترین مرجع هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو را برعهده گرفت.

دولت چین با برپایی تورنمنت ها متعدد بین المللی، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد و در سال 1987 با تشکیل فدراسیون آسیایی ووشو (WFA)، نخستین دوره مسابقه های آسیایی ووشو در یوکوهاما ژاپن برگزار شد.

دومین دوره مسابقه های آسیایی ووشو در سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد و در سال 1990 این ورزش در برنامه بازی های آسیایی قرار گرفت.

با تاسیس فدراسیون جهانی ووشو (IWUF) اولین دوره مسابقه های جهانی این ورزش در سال 1991 برگزار شد.

[Outta_Breathe1020]

نانچوان یا بوکس جنوبی یکی از سه سبک اصلی و استاندارد ووشو جهان بوده که به علت دارا بودن مشخصات منحصر به فرد خود اعم ازقدرت وسرعت و انعطاف پذیری جایگاه ویژه ای در بین هنرجویان ایرانی دارد .

این سبک در قسمت تالو ( اجرای فرم) به سه صورت اجرای فرم استاندارد نانچوان(فرم بدون سلاح با مشخصات سبک) نن گوئن(فرم سلاح چوب)نن دائو(فرم سلاح شمشیرپهن) به مسابقات جهانی والمپیک قدم می گذارد.

ودرقسمت سانشو(بامرزه آزاد) با قوانین کاملا"علمی همگام با دیگر سبکهای ووشودرمیادین جهانی حاضرمی گرددنانچوان بطورگسترده ای درجنوب چین تمرین می شود.درزمان سلسله مینگ(1368-1644م)پایه گذاری شده وسبکهای مختلفی دارد.

بین مشهورترین آنها پنج سبک وجود دارد خانواده ای هو و نگار و کای و لیو و لی و مو و چندسبک دیگرکه کمترشناخته شده مانند بوکس(پنجه) و (بوکس ببرسیاه) نانچوان روی حالت چمباته زدن همواره با نقطه ثقل پائین وکارپیوسته پاها تاکید دارد و دارای ضربه های مشت نیرومندی است.

نانچوان بوسیله ترکیب حرکات با تعدادی پرش و قدرت پا و نفس کشیدن و صداهای مقطعی تولید می شود.

نانچوان در تمام مناطق جنوب رود CHANGJ مشهوریت دارد و محبوب میباشد.
مخصوصا درفی جین گوان دونگ و وهیان وجاین جین و زی جاجین و جیانگ شواز محبوبیت خاصی برخوردار است.

نانچوان یکی از منابع و سرچشمه های بوکس چینی می باشد با یک سرگذشت .

[Outta_Breathe1020]

ضربات قدرتی و بعلت زنده بودن حرکات در نانچوان و استفاده از انرژی و حالات خاص تنفسی و اجرای سفت و سخت حرکات ، در بین نوجوانان از طرفداران زیادی برخوردار است.

سبک نانچوان مثل بقیه سبکهای ووشو در قسمت مسابقاتی از دو قسمت تالو و سانشو (مبارزه) تشکیل یافته است.

دراین سبک ضربات با قدرت خاصی به بطرف حریف گسیل میشوند. از مشخصات این سبک حرکات کوتاه با جهشهای مخصوص بخود میباشد.
به علت حرکات قوی و نانچوان یا به عبارت دیگر سبک بوکس جنوب بطور وسیع در جنوب چین مورد تمرین وآموزش قرار میگیرد.

این سبک در زمانن سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴)بنیان گذاری شد.

سبک نانچوان ایستایی ضربدری دارد و براین اساس و بخاطر داشتن سطح اتکای بیشتر دارای استقرار های قوی وپایدار تری است.

ضربات قدرتی و بعلت زنده بودن حرکات در نانچوان و استفاده از انرژی و حالات خاص تنفسی و اجرای سفت و سخت حرکات ، در بین نوجوانان از طرفداران زیادی برخوردار است. سبک نانچوان مثل بقیه سبکهای ووشو در قسمت مسابقاتی از دو قسمت تالو و سانشو (مبارزه) تشکیل یافته است.

اجرای سانشو که به مدت ۲دقیقه با شدت فعالیت متوسط به بالا انجام میگیرد، سیستم انرژی غالب، سیستم اسید لاکتیک بامشارکت اجرای تالو در مدت زمانی ۸۰ثانیه (۱/۲۰دقیقه ) باشدت بالایی نیرو انجام میگیرد و با توجه به اجرای حرکات باشدت بالا و مدت زمان اجرای آن ازسیستم انرژی فستفاژن بامشارکت اسید لاکتیک بهره میگیرد.
حرکتی غیر هوازی میباشد ولی در (ATP)میباشد که در زمان یک دقیقه استراحت که بصورت استراحت غیر فعال است ، بازسازی مقداری از آ - ت - پ و دفع اسید لاکتیک بصورت تعرق و سوخت و ساز ازبدن دفع میگردد (LA-O۲O۲ )در مقوله سنجش و اندازه گیری ما میتوانیم سه قسمت آمادگی جسمانی - پیکرشناسی و روانی حرکتی را در نظر بگیریم که در اینجا هدف ما مقوله آمادگی جسمانی است که یک نمونه ازتست آزمون آمادگی جسمانی پیوست میباشد .

در قسمت بعد در چند مورد به بحث میپردازیم.

[Outta_Breathe1020]

استقامت قدرت

( عضلانی ) که در مدت زمانی (۶۰ ) ثانیه انجام میگیرد که ورزشکار در مدت تعیین شده باید قادر به اجرای کامل حداقل ۱۵بارتکرار حرکت بارفیکس و در همان زمان حداقل ۵۰تکرار دراز ونشست راانجام دهد.

انعطاف
که عبارت از اجرای حرکات کششی برای برسی توانایی کشش نسوج اطراف یک مفصل برای ایجاد دامنه حرکات بیشتر میباشد . بطور مثال میتوان از کشش ( تنه در جلو ) یا (مفصل ران در پا باز ) نام برد.


درمورد تجزیه وتحلیل سبک نانچوان از لحاظ حرکت شناسی ذیلا به چند نمونه ذکر میشود.

ضربه مستقیم مشت مشت به جلو ( چوان ) ضربه در صفحه سهمی و از شانه در محور پیشانی و چرخشی ضربه در ساعد در محور سهمی انجام میگیرد و ضربه در زاویه۹۰درجه نسبت به بدن است.

ضربه مستقیم پا به جلو ( نان توئه ) اول در صفحه سهمی و محور پیشاهی و در حرکت نیرو حول صفحه سهمی و محور پیشانی و در زاویه ۹۰درجه نسبت به بدن عمل مینماید.

ضربه سی چائو چوان : ضربه در صفحه سهمی و در محور افقی و در آخر ضربه صفحه افقی و محور پیشانی و زاویه ۴۵درجه شروع و در زاویه ۹۰درجه تمام میگردد.

[Outta_Breathe1020]

وينگ چون يک نوع استيل هنر رزمي است که بيشتر از آنکه براساس حرکات حيوانات خلق شده باشد بر پايه فيزيک و خصوصيات بيومکانيکی انسان مي باشد.

حرکت در يک مسير مستقيم، سرعت، ضربات و تکنيکهاي مستقيم و ترکيبي، و تلاش در جهت خنثي کردن حملات حريف بيشتر از اعمال نيرو براي زدن ضربه و يا حمله مستقيم از خصوصيات و ويژگيهاي بارز اين هنر محسوب مي شود. ريشه اين هنر را مي توان در امپراطوري Ching که در حدود دويست و هفتاد سال پيش مي زيستند جستجو کرد. البته اين در زماني بود که 90 درصد مردم کشور چين توسط ده درصد ديگر حکومت مي شدند.

اين اقليت ده درصدي، سلسله (Man Chus) نام داشتند. از آنجا که حمل سلاح و شرکت در ارتش براي مردم هانز (Hans) ممنوع بود، اين عده تصميم به شرکت در گروههاي سري و آموختن فنون کونگ فو کردند.

معبد (Sil Lum)، اولين مدرسه آموزش فنون نظامي بود که به طوري کاملاً سري فعاليت مي کرد و افراد براي کسب مهارت استادي از پانزده تا بيست سال در اين مکان تعليم مي ديدند.
بعدها براي کاهش مدت اين دوره، پنج تن از معروفترين اساتيد اين هنر، تصميم به گزينش بهترين و مفيدترين تکنيک هاي هر کدام از استيل هاي کونگ فو و تبديل اين مجموعه به يک دوره آموزشي مستقل گرفتند تا زمان اين دوره آموزشي را به يک سوم آن تقليل دهند و مدت اين دوره به پنج تا هفت سال کاهش يافت.

هر چند قبل از اين موفقيت، معبد (Shil Lim) توسط افراد سلسله Man Chus ويران و سوزانده شد. يکي از تنها کساني که از اين قبل و کشتارجان به در برد، استادي به نام Na Mui بود که يکي از پنج استاد برتر کونگ فو به شمار مي رفت و تمامي دانش خود را به دختري به نام وينگ چون آموزش داد.

وينگ چون در زبان چيني به معناي «اميد به آينده» است. وينگ چون نيز بعدها آموخته هاي خود را به همسرش منتقل کرد و اين پروسه آموزشي با انتخاب بهترين افراد رزمي کار ادامه يافت. در سال 1950 ميلادي، فردي به نام (Yip Man) شروع به تدريس وينگ چون در کشور هنگ کنگ کرد و يکي از شاگردان او استادي به نام ويليام چونگ بود که هم اکنون رئيس فدراسيون جهاني اين رشته مي باشد.

[Outta_Breathe1020]

وینگ‌چون (به چینی: 永春) که معنای تحت اللفظی آن «مناجات بهاری» یا «بهار جاودانه» است)، یکی از محبوبترین سبک‌های هنرهای رزمی چینی است.

مطابق روایت‌هایی که درباره ریشه اصلی این سبک نقل می‌شود، یکی از راهبه‌های معبد شائولین به نام نگ مویی نقشی کلیدی در طراحی این سبک و آموزش آن به زنی جوان به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) داشته‌است و به همین جهت به هنر نگ مویی نیز معروف است.

در ایران نیز برای برای جداسازی این سیستم از سیستم‌های مشابه به جای خواندن واژه Wing Tsun به صورت وینگ تسون از اصطلاح وینگ چون دبلیو تی (WT) استتفاده می‌کنند.

این نحوه نگارش تنها برای متمایزسازی نحوه مدرن آموزش در سیستم WingTsun با سیستم‌های با نام مشابه سبک انتخاب شده‌است.


WingTsun Kung Fu یا Wing Tsun (که بطور مختصر WT نیز نوشته می‌شود) یکی از شاخه‌های وینگ چون کونگ فو است که توسط استاد بزرگ لئونگ تینگ گسترش داده شده‌است.

[Outta_Breathe1020]

معرفی


مهم‌ترین هدف وینگ چون واقع گرایی در سیستم دفاع شخصی می‌باشد. وینگ‌چون به جای تاکید بر تکنیکهای مبارزه بر روی اصول انرژی و مبارزه تکیه می‌کند.

ایده اصلی این است که، تحت فشار و استرس مبارزه، غیر ممکن است که از طریق بینایی جهت دقیق و سرعت یک حمله را تشخیص داده و تصمیمی هوشمندانه با استفاده از روشی موثر در مفابل حمله حریف گرفت.

این تصمیم باید در زمانی کوتاه و قبل از فرود آمدن حمله حریف گرفته شود. ترجیحاًَ شخص باید بلافاصله حمله‌ای را مستقیماً و محتاطانه طراحی کند.

این واکنش‌های غیرارادی است که تعیین می‌کند در صورتیکه حمله حریف در ادامه خطرساز شود، واکنش چگونه باشد.

چی سائو یا «دستان چسبان» به هنرجو یاد می‌دهد که چگونه به طور غیر ارادی در برابر سرعت، نیرو و جهت یک حمله بر مبنای حس لامسه (حسی که مغز بسیار سریع تر از حس بینایی آن را پردازش می‌کند) واکنش نشان دهد.


نام

Wing Tsun (که همان وینگ چون خوانده می‌شود) نوع خاصی از طرز نگارش عبارت چینی 咏春 (که به معنای تحت اللفظی «مناجات بهاری» است، اما «بهار جاودانه» نیز خوانده می‌شود) است که بطور عادی wing chun نوشته می‌شود.

این شیوه نگارش توسط بنیانگذار این شاخه از وینگ چون یعنی استاد بزرگ لئونگ تینگ به منظور متمایزسازی این شاخه از دیگر شاخه‌ها تعیین شده‌است.

WingTsun (بدون فاصله بین دو واژه) به عنوان مارک تجاری انجمن بین‌المللی وینگ چون (IWTA) به ثبت رسیده‌است.

[Outta_Breathe1020]

اصول مبارزه


اصول هشت گانه وینگ چون سنگ بنای یک سیستم دفاع شخصی تهاجمی را تشکیل می‌دهد که به فرد اجازه تطبیق با اندازه، قدرت و سبک مبارزه‌ای حریف را می‌دهد.


اصول انرژی

برو جلو: فوراً به منظور تماس با اندام حریف به جلو پیشروی کن(به منظور بکار افتادن رفلکس‌هایی که در چی سائو آموزش دیده می‌شود) یا حتی فرای آن برای اول ضربه زدن به حریف. این انفعال غیرمنتظره ابتدایی حریف را اغلب متعجب می‌کند و مبارزه را به فاصله نزدیک تبدیل می‌کند جاییکه عکس العمل‌های حسی بر عکس العمل‌های بینایی حکمفرمایی می‌کند و صد البته جاییکه وینگ چون کار حرفه‌ای احتمالاً در آن منطقه بر حریفش برتری دارد.


به حریفت بچسب: اگر در ابتدا نتوانستی به حریفت ضربه‌ای واردکنی و او را از کار بیندازی. به جای تماس برقرار کردن با بدن حریف (غیر از سر و گلو) سعی کن به او بچسبی. غالباً اواین عضوی که با آن تماس پیدا می‌کنید دست حریف می‌باشد حالا که با دست حریف تماس پیدا کرده‌اید او چگونه می‌تواند بدون اطلاع شما حمله‌ای را با دستش اجرا کند؟


در برابر نیروی بزرگ‌تر تسلیم شو: از آنجا که هیچکس نمی‌تواند مطمئن باشد که از هر حریفی که در پیش رو دارد قوی تر است، شخصی باید به شیوه‌ای آموزش ببیند که حتی در برابر حریف قوی تر پیروز باشد. چی سائو مانند یک معلم حرفه‌ای یاد می‌دهد که چگونه در برابر حمله حریف واکنش‌های لازم را نشان دهید. وقتی که حقیقتاً حمله حریف از شما قدرتمندتر است، آموخته‌های شما در چی سائو به بدن شما می‌گوید که از مسیر حمله حریف کنار بروید و زاویه دیگری را برای حمله پیدا کنید.


حریفت را تعقیب کن: متعاقب اصل اول در صورتیکه حریف عقب نشینی کرد، واکنش فوری یک وینگ چون کار ادامه به حرکت رو به جلویش است، نه اینکه به حریفش اجازه دهد تا خودش را پیدا کرده و فرصتی هر چند اندک برای تجدید نظر در استراتژی حمله اش پید کند. بسیاری از سبک‌ها که تکیه بر سرنخ‌های بصری دارند ترجیح می‌دهند که یک گام به عقب بگذارند، اندکی صبر کنند و حمله‌های بعدی را طرح ریزی کنند که معمولاً می‌توان به این نکته در مبارزات ورزشی و تورنُمنتی پی برد.

[Outta_Breathe1020]

اصول انرژی

از نیروهای خودی رها شو: کاملاً ضروری است که فرد به منظور حرکت انرژیک و واکنش به موقع در برابر حمله حریف ریلکس باشد.وقتیکه عصبی هستید، نیروهای خودی مثل یک ترمز عمل می‌کنند.پس در ابتدا باید از قید نیروهای خودی خلاص شوید تا بتوانید با چالاکی حرکت کنید.

از نیروهای حریفت رها شو: این اصل شبیه به اصل سوم مبارزه‌است. وقتی حریف می‌خواهد از قدرتش برای پایان دادن به مبارزه استفاده کند، تقلا برای مقاومت کردن در برابر قدرت حریف واکنش مناسبی نیست بلکه واکنش مناسب، خنثی کردن نیروی حریف با دور کردن نیروی حریف از بدن یا دور کردن بدن از آن می‌باشد.

از نیروی حریف بر ضد خودش استفاده کن: از نیرویی که حریف به شما تقدیم می‌کند، بهره بگیرید. اکر حریف شما را به طرف خودش می‌کشد از آن نیرو به عنوان قسمتی از حمله تان استفاده کنید. یا اگر حریف شما را به سمت چپ هل داد مثل یک در چرخان عمل کنید و از آن نیرو در حمله‌ای با دست راست استفاده کنید.

نیروهای خودی را اضافه کنید: علاوه بر قرض گرفتن نیروی حریف، می‌توانید نیروی خودتان را به آن اضافه کنید.

همان قدر که عکس العمل‌ها در یک دفاع شخصی بیانگر پیشرفت هستند، اصول قدرتی نیز باعث پیشرفت هر چه بیشتر هستند به طوریکه یک هنرجوی وینگ چون طی سالیان تمرین همه آنها را مد نظر دارد. اولاً: تمرین فرم و تعداد زیاد مشت برای یادگیری ریلکسیشن در مبارزه (به منظور ضدحمله بر مبنای حس لامسه) و زدن مشت بدون تنش. ثانیاً ساعت‌های بیشمار تمرین چی سائو به منظور افزایش توانایی در رها کردن نیروی خودی و قرض گرفتن نیروی حریف و در آخر تمرینات قدرتی خاص wt برای افزایش هر چه بیشتر قدرت مشت و ضربات.

[Outta_Breathe1020]

آموزش وینگ چون

متد آموزشی وینگ چون بر مبنای توسعه رفلکس‌ها یا همان عکس العمل‌های بدن است. روش‌های آموزش در غالب‌های متنوعی دسته بندی می‌شوند که تعدادی از آنها پس از گذراندن دوره هنرجویی و اخذ درجه استادی یاد گرفته می‌شود.
چی سائو

چی سائو (黐手) یا «دستان چسبان» یک اصل و همچنین تمرینی است که به منظور توسعهٔ رفلکس‌های خودکار و یا عکس العمل‌های غیر ارادی در مبارزه استفاده می‌شود.

این شکل منحصر بفرد از تمرین مستقیماً با اصول وینگ چون در ارتباط است و در منطقه‌ای انجام می‌شود که مبارز با حریفش در تماس است.

با برقراری تماس، بدن مبارزه نسبت به تمامی حرکات حریف حساس می‌شود. چی سائو در ادامه با تمرینات لات سائو تکمیل می‌شود.


نحوه اجراء چی سائو

لات سائو
لات سائو یا تمرین «دستان غلتان»، در منطقه ایست که دو هنر جو تماس شان را با یکدیگر حفظ می‌کنند در حالیکه تکنیک‌های مختلف را اجرا می‌کنند. به‌وسیله این تمرین دو هنرجو تغییرات در مکانیک، فشار و شدت حرکت بدن حریف را احساس می‌کنند. افزایش میزان حساسیت که توسط این تمرین بدست می‌آید، یه هنرجو کمک می‌کند تا به طور غیر ارادی و بدون فکر کردن، حمله و ضد حمله اش را علیه حریف با دقت، سرعت و تکنیک مناسب اجرا کند. این فرآیند می‌تواند نوعی حافظه ماهیچه‌ای نامیده شود.

بواسطه لات سائو یک مبارز وینگ چون می‌تواند چگونگی حرکات حریف را بدون نگرانی از آسیب دیدن خودش و حریفش بررسی کند.به همین علت است که لات سائو یکی از قسمت‌های کلیدی در آموزش وینگ چون اسسائوت.

لات سائو تمرینی برای میزان حساسیت به منظور کسب واکنش‌ها ی خاص غیر ارادی در چی سائو است.

اگرچه یک فرد عادی ممکن است به این تمرین مثل یک نوع مبارزه بنگرد، اما یک هنر جوی وینگ چون به هیچ عنوان نگرش مبارزه‌ای نسبت به این تمرین ندارد، بلکه آن را به عنوان نوعی تمرین هدفمند جهت افزایش واکنش پذیری در مبارزه در نظر می‌گیرد.